เปิดเรื่องมา มีตัวอักษรสีเเดงปรากฎขึ้น ใครอ่านออกก็อ่านไป ใครอ่านไม่ออกก็ช่างมัน ไม่ต้องไปสน

นิ้วเขมือบ 6 : เฟรดดี้ตาย(ไม่จริงหรอก)

มีเเผนที่ทางภูมิศาสตร์ปรากฎขึ้นมา เเต่ไม่ละเอียดนัก มีตัวอักษรบางอย่างขึ้นมา

เหมือนเดิม

ใครอ่านออกก็อ่านไป ใครอ่านไม่ออกก็ช่างมัน ไม่ต้องไปสน


(ปล.จขกท. อธิบายได้น่าเตะมาก)

สายการบินจากอเมริกา ไปรัฐอาหรับวิตถาร กำลังเเล่นผ่านน่านฟ้า ขณะที่กำลังมีพายุกรรโชกไปมาอย่างรุนเเรง

"โอ๊ยยยย ตรูกลัวความสูง ไม่ไหวเเล้วไม่ไหวเเล้ว ..เทพมังกร โปรดช่วย จอนนี่ ด้วยเถอะ"




(ปล.อย่าอ่านซับเด็ดขาด!!! เพราะ จขกท. จะเเต่เนื้อเรื่องใหม่หมด ไม่เหมือนซับที่ให้ไว้ )

"เเต่นี่เราอยู่บนเครื่องบิน ไม่ได้เล่นอยู่หน้าเว็บ "คลังสยอง"ซักหน่อย ท่านเทพคงมาช่วยเราไมได้หรอก"

"งั้นเราขอเรียก พนักงานสาวก่อนดีกว่า"

"เอ่อ..ขอโทษด้วยนะคุณเเอร์...ผมขอเปลี่ยนที่นั่งหน่อยได้มั้ยครับ"

"นั่งไปเถอะคะคุณ อีกไม่นาทีจะถึงที่หมายเเล้วนะค๊ะ"

"เออ...อดทนได้ก็ต้องอดทนว่ะ"

ฟั่บ!!! ปีกเครื่องดูเหมือนนจะมีปัญหา

"โอวพระเจ้า..อย่าให้เหมือน 1 2 GO เลยเถอะได้โปรด"

ป้าเหมยลี่ ที่นั่งข้างมียื่นมือขึ้นไปเปิด(หรือปิดไฟ)

เออะ...จะไงก็ช่าง!!!!

จอนนี่มีปวดตาเล็กน้อย

"อะเด๊ะ...มีอะไรบางอย่างผิดปกติ"

ตรงขอบหน้าต่างที่นั่ง

"นี่มันน้ำนี่นา"

จอนนี่เริ่มกระวนกระวาย หันไปทางป้าเหมยลี่


"เน่ป้า ที่นั่งผมมีน้ำไลหออกมาด้วย ??"

"ชิชะ....ลำคาญจริงๆอีตานี่"

ป้าเหมยลี่ทำท่าทีไม่สถบอารมณ์

เเต่ทันใดนั้นเอง ที่นั่งเเถวหน้าจอนนี่ ดันมีเด็กสาวมัดเเกะผมทองปริศนา ยื่นหน้ามาหา

"ไม่ต้องตกใจไป เค้ากำลังจะมาหาคุณ คุณต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี"

"หนังนิ้วเขมือบ ภาครีเมค เข้าโรง 13 พฤษภาคม นี้..ถ้าว่างอย่าลืมไปชมกันด้วยนะ"

"อ้าว?? เเล้วเธอมาบอกชั้นทำไมเนี่ย?"

จอนนี่มีงง

"ทำไมชั้นถึงรู้สึกไม่ดีเลยนะ" จอนนี่มีกระสับกระส่าย

"นี่ป้าเหมย..ผมว่าเรามาเเลกที่นั่งกันดีกว่านะ ผมรู้สึกไม่ดีเลยนะป้า ผมขอล่ะ"

"จะบ้าเหรอ..ชั้นกำลังอ่าน ปีเตอร์เเจ๊คสันเล่ม 3 อยู่นะยะ!" ป้าเหมยไม่ยอมสับที่นั่งให้จอนนี่

ฟั้บ!!!!

ช่องลงบนหัวป้าเหมยลี่เปิดออกอย่างฉับพลัน

ป้าเหมยลี่ถูกดูดออกไป...เฮ้ย!!!!! final destination

"เฮ้ยยยยยย ป้าไหนบอกว่าจะอ่านหนังสือให้จบก่อนไง...จะไปไหนเนี่ย??"

ป้าเหมยลี่ไป(นอกโลก)ซะเเล้ว

มีอะไรบางอย่างเริ่มพังลงมา

ผั๊วววววววววววววววววว เฮ้ยพื้นทรุดดดดดดดด

อ้าวเฮ้ย!!!!! จอนนี่ดันร่วงลงมาซะงั้น !!

ยากส์..........สายการบินนี้ บริการส่งถึง(บน)ที่จริงๆ

จอนนี่โดนล่วงลงมา ไม่มีใครฉุดไว้อยู่

กำลังดิ่งลงมายังบ้านหลังหนึ่ง

ใกล้เข้ามาเเล้ว

"เเว๊กกกกกกกกก อกอีเเป้นจะเเตก ที่เเท้ฝันไปรึเนี่ย?"

"ให้ตายเถอะ...ฝันอะไรเหมือนจริงชะมัด"

ออกไปสูดอากาศให้ชุ่มปอดดีกว่า

"โอวพระเจ้า.....ทำไมวิวบ้านเรา..มัน..มัน"

"โอ้ววววววว เวร บ้านตรูกำลังติดจรวดอยู่เหรอเนี่ยยยย มิน่าทำไมเห็นวิวบนตัวเมืองสวยจัง!!!"

ภายในบ้านเริ่มสั่นไหว เข้าของเเตกกระจายพังพนาศ สันตะโร

จอนนี่มีเซนิดหน่อย ตามบ้านที่สั่นไหว

จนทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง เเม้ว่าบ้านจะลอยอยู่บนท้องฟ้า

จอนนี่ยื่นหน้าออกไปทางหน้าต่าง อย่างกล้าๆกลัว

"เฮ้ย ...นั่นอะไรน่ะ"



พะ พะ พะ พ่อมด!!

"ว่าไงจอนนี่ ชั้นจะพาเเกไปส่งที่โรงเรียนพ่อมด ฮ็อคฟอร์ด...เหอๆๆๆๆ" พ่อมดเฟรดดี้ขี่ไม้กวาดทักขึ้นมา

จอนนี่ถึงกับมีอึ้ง

"เเกต้องไปให้ได้...ตอนนี้ทั้งกลุ่มเเฮรี่ เฮอร์ไมโอนี่ เเละอีตารอน กำลังรอรวมพลังกับเเกเพื่อไปกำจัดมัลฟอรย์อยู่นะเฟ้ย...อย่าชักช้ามากเลย"

พ่อมดเฟรดดี้มีพูดเชิญชวนเเถมบังคับ

"อย่าลืมล่ะเเก....พ่อมดคนใหม่ เจ้าชายเลือดผสมคนต่อไปคือเเก กร๊ากกกกกกๆๆๆๆ"

พ่อมดเฟรดดี้ก็ขี่ไม้กวาดจากไป ปล่อยให้จอนนี่ยืนงงอยู่คนเดียว

"เฮ้ย!!@@@ เเล้วสรุป เจ้าชายเลือดผสมกับมัลฟอร์ยมันคนละคนกันหรือวะ ...เรานึกว่าคนเดียวมาตลอด?"

บ้านกลางอากาศลอยหยุดอยู่เเน่นิ่ง

ก่อนล่วงลงตกในวินาทีถัดมา

จอนนี่ถึงกับมีกระเด็นไปนอกหน้าต่าง

จอนนี่ไม่บาดเจ็บมากนัก เเต่พอหันหลังกลับไปดูบ้านของตัวเอง ก็พบว่ามันเเปรสภาพไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

ที่ตู้จดหมายหน้าบ้านหลังนั้นเขียนไว้ว่า ...

เเละนี่ของสภาพบ้านของจอนนี่ ณ เวลานี้

"บ้านผีสิงชัดๆ........."

จอนนี่ถึงกับยืนอึ้ง

วิ่งหนี ติดเยร์หมาดิงานนี้ ...เรื่องบ้าอะไรจะอยู่ให้ผีมันหลอก

ปีนหนีขึ้นกำเเพง

กระโดดข้ามมันอย่างชำนาญ

เเต่เวร...

ดันโดดข้ามไป โดยหารู้ไม่ว่าด้านหลังนั่นมันเป็นเนิน

เลยมีล้มลุกคลุกคลานกันไปตามระเบียบ

กลิ้งไปกลิ้งมา

-----------------

"คุณ choki บุคลากรพร้อมรบ" เเละ คุณคนอื่นๆที่กำลังเข้ามาชม โรงผมขอต้อนรับเข้าโรงครับ

กลิ้งมากลิ้งไป


(ปล.เป็นอย่างนี้อยู่นานมาก ขอตัดไปเลยเเล้วกัน)

จนในที่สุดกก็กลิ้งจนถึงฝั่งซักที

ว่าเเต่ที่นี่ เป็นที่ไหนกัน

"คงไม่ใช่ SILENT HILL หรอกนะ"

จอนนี่เดินไปตามถนนเส้นทางปริศนาได้ซักพัก ก็เจอกับคนขายตั๋ว

"ว่าไงพ่อหนุ่ม ชุมชนคนรักหนังโหดยินดีต้อนรับ" ลุงคนขายตั๋วมีเอ่ยต้อนรับ


"ที่นี่ที่ไหนกันครับลุง คงไม่ใช่ silent hillหรอกนะ" จอนนี่มีถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ไม่ใช่ silent hill หรอก... นี่น่ะ ชุมชนคนรักหนังโหด ไม่ทราบว่าจะรับตั๋วเข้าเมืองซักใบนึงมั้ย"

ลุงขายตั๋วเฝ้าชุมชนคนรักหนังโหด ใช้มือที่ติดกรงเล็บเสียบบัตรมายื่นให้จอนนี่

"เอ่อ..ผมไม่น่ะ ผมเเค่อยากรู้ว่า ที่นี่ที่ไหน ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้"

"หึหึหึ ก็บอกเเล้วไงว่าชุมชนนี้อ้าเเขนรับเฉพาะพวกที่บ้าหนังโหดทั้งนั้น ลุงปลากรอบเองก็เฝ้าขายตั๋วเข้าชุมชนอยู่นี่ทั้งวัน มีเเขกไปใครมาเยอะเเยะน่าดูชม ..เชิญมาเป็นพวกเราสิ"

"ไม่อ่ะ..ไม่มีทาง ผมไม่ชอบดูหนังโหด...ผมชอบดูหนังบู๊ไทย ผมจาไปดูพี่จาพนม..องค์บาก 3"

จอนนี่ถอยหลังออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

มายืนอยู่กลางถนน ...ประจวบกับมีรถ?คันนึงเเล่นมาพอดี

"อ้าววววววว เฮ้ยยยยยยย"

จอนนี่มัวเเต่ยืนนิ่งอึ้ง ในเเสงไฟจากหน้ารถที่ส้องมากระทบร่างตน

รถเริ่มเเล่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

จอนนี่ไม่มีหลบ ยืนดูรถอยู่นั่น


(ปล.ประสาท)

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทำไมไม่หักหลบเค้าเล่า!!!!!!!!"

จอนนี่เเต๋วเเตก เเหกระเบิด ร้องกรี๊ดลั่นทั่วทั้งซอย

ผั๊วววววววววว กรี๊ดไม่เป้นท่ามากนัก โดนรถสอยซะเลย

เเปะติดรถอยู่อย่างนี้


เฟรดดี้เป็นคนขับ ถึงกับหัวเราะชอบใจ

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...ชั้นบอกเเกเเล้วใช่มั้ย ว่าอย่ายืนขวางทางถนน มันอันตราย...เป็นไงล่ะ....กร๊ากๆๆๆๆ"

"อ๋อยยยยยยยยยยย " จอนนี่หน้าบู้บี้ หมดสภาพ

"กร๊ากๆ....งุ้มง่ามอย่างนี้ ไม่ต้องบงต้องไปมันเล้วโรงเรียนเสทย์มนต์.....ไปเป็นคนธรรมดาๆหงำเงือกดีกว่าไป!!!"

เฟรดดี้หัวเราะชอบใจ

ยังคับรถไปอยู่ ทั้งๆที่จอนนี่อาศัยติดหน้ารถไปด้วย

" อ๊อยยยยยย หมดสภาพเลยตรู"

"เอาล่ะ ถึงทางต้องลงเเล้วไอหนู"

เฟรดดี้เบรกรถกระทันหัน

รถจอดชะงัก

จอนนี่กระเด็น

กระเด็นข้ามมิติกันเลยทีเดียว ...

กระเด็นมาอีกภพหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลากลางวัน

หัวดันไปโขกกับโขดหิน

ตายเลยคราวนี้

ปล. ค่อยต่อพรุ่งนี้ต่อนะครับ

สำหรับวันนี้ ราตรีสวัสดิ์

แง่ะ...คุงเพ่เข้าโรงปุ๊บ คนฉายหนีปั๊บ

สลายตัวดักั่ว...ป่ะคุงเพ่ เก็บเสื่อดีๆล่ะ

เฮ้อ ซะง้าน...

มาไม่ทัน -*-

อ้าว ยังไมได้ตีกันในโรงเลยง่ะ แง๊ !!

ม่ะ...มาฉายต่อ

-------------


"ฮั่นเเน่...นี่คือผลของการนั่งบนรถเเล้วไม่คาดเข็มขัด อันตรายได้นะจ๊ะ หนูๆ"

จอนนี่ฝันข้ามมิติกันเลยงานนี้

เฟรดดี้เดินลงมาจากรถ ขอเข้าไปชมผมงานหน่อย

"โอ้ววววววว มิติมหัศจรรย์ ข้าขอข้ามไปเเล้วกันนะ"

เฟรดดี้ยืนเชยชมอีกมิติอย่างน่าสนใจ

เเต่พอเฟรดดี้เอานิ้วจิ้ม ดันเกิดม่านบาเรียขึ้นมา

เเล้วประตูมิติก็ปิดหายไป

"หนอยเเน่...ว่าจะได้ออกไปเที่ยวนอกเมืองซะบ้าง ดันติดอยู่ที่เอมล์สตีสอย่างนี้ทุกชาติ มีหวังเหี่ยวเฉาตายกันพอดี ....เฮ้อ...ข้ามีเซ็ง!"

เฟรดดี้ไม่พอใจ ที่ประตูมิติดันปิดก่อนถึงเวลาอันสมควร

"เเต่ไม่เป็นไร ข้ามีคนคอยรับใช้ให้ใหม่เเล้ว เเกจงไปเอาเค้าคนนั้น? มาให้ชั้น เเล้วเมื่อนั้น ชั้นนี่เเหละที่จะได้หลุดออกไปจากมิติบ้างๆของเมืองนรกนี่ซักที"

ส่วนทางฝั่งจอนนี่ ดูเหมือนเขายังไม่ตายที

เขาค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่งด้วยท่าทีมึนๆ

ในมือเขากำกระดาษอะไรบางอย่าง

มันไม่ใช่โพยบอล


มันไม่ใช่ใบทวงหนี้


มันไม่ใช่ใบเสร็จ เคาว์เตอร์เซอร์วิส


เเต่มันเป็นกรอบคอลัมล์ ของข่าวๆหนึ่ง ซึ่งเขียนไว้ว่า.....(ปล.เเปลเอาเองครับ)

เเล้วจอนนี่ก็เริ่มออกผจญภัยสู่เมือง SILENT HILL ต่อไป

ณ โรงพยาบาลดูเเลคนไข้ ที่เกี่ยวกับระบบประสาท/ ความฝัน/เเละการนอนหลับ



ปล.พูดสั้นๆคือโรงพยาบาลผู้ที่จิตไม่ปกตินั่นเอง (เเต่ไม่ได้หมายความว่าบ้านะ)

มีใครบางคนขับรถคันเหลืองเข้ารั้วไป

มีใครบางคนกำลังเล่นเกมส์กดของเด็ก 5 ขวบอยู่อย่างสนุกสนาน

"วู๊วววว ทำสกอร์ไดสี่เเต้ม เควสได้สี่เหล่า เริ่ดเเฮะ"

หนุ่มบ้าเกมส์กดของเด็กเล่น 5ขวบ รายนี้ มีนามว่า เสปนเซอร์

"นี่เสปนเซอน์ เห็นเค้าว่าเธอมัวเล่นเเต่เกมส์ ไม่พักทำงานทำการ อะไรกันเลยในเเต่ละวันนี้"

จิตเเพทย์สาวซึ่งทำงานอยู่ที่นี่นามว่า เเม๊คกี้ ซอสภูเขาทอง เดินเข้ามาทัก

สเปนเซอร์ถึงมีเซ็งจิต

"ฟังให้ดีนะ ชั้นต้องดัดนิสัยเด็กติดเกมส์อย่างเธอให้ได้ ต่อให้มันจะยากจะเย็นขนาดไหนก็ช่าง เอาล่ะ...หยุดเล่นเกมส์ได้เเล้ว"


ถึงจะโดนเเม๊คกี้บ่น เเต่สเปนเซอร์ยังนั่งนิ่ง ทำหูทวนลมเล่นเกมส์กดต่อไป

"วุ้ย!!! สั่งมาจริงยัยป้านี่ ไปล่ะ ไม่ทนฟังเเล้ว"

สเปนเซอร์ทนยัยป้ามหาภัยบ่นด่าไม่ไหว ขอไปก่อนเเล้วกัน

ซักพักลุง โซดา หนึ่งในหมอที่ทำงานที่นี่ก็เดินเข้ามาหาเเม๊คกี้ด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์มากนัก

"เน่...เเม๊คกี้ เด็กในสังกัตของเธอ สร้างเรื่องให้ชั้นอีกเเล้วนะ"

"อียัยเอมมี่ มันดันไปหาเรื่องชกกับเด็กอิ่นเข้า กำลังทะเลาะกันใหญ่เลย รีบไปห้ามเซ่!!"


"เเล้วลุงเห็นเหตุการณ์ ทำไมลุงไม่เข้าไปข้ามเองล่ะคะ อุตสาต์ลงทุนวิ่งคาบข่าว ข้ามตึก มาบอกชั้นนะ" เเม๊คกี้กล่าวอย่างเรียบๆ

"นั้นน่ะสิ ถ้างั้นลุงไปห้ามเองก้ได้"

ลุงโซดาเดินกลับไปอีกรอบ

เเม๊คกี้ถึงกับเเอบงง เเต่ก็ยังเดินตามไป



...คนที่นี่ดูท่าประสาท ไม่เต็มเต็งเต็มบาตรกันซักคน

ขณะนั้นเองก็มีใครบางคนได้วิ่งตัดผ่านหน้าทางเดินมาอย่างรวดเร็ว


(ปล.เร็วมากจนเเค๊ปไม่ทัน)

ชนเเม๊คกี้เข้าอย่างจัง...เเม๊คกี้เล่นเซไปตามระเบียบ


ปล.ความเร็วเหนือเสียง ขนาดเเค๊ปไม่ทัน

ตามมาด้วยนายตำรวจนายหนึ่ง เเล่นตามมาติดๆ

ดูเหมือนว่าเกิดเรื่องชุลมุนขึ้นนิดหน่อย สาวๆชอบทะเลาะกันเป็นเรื่องเล็กน้อย เเม๊คกี้ช่วยห้ามปรามไว้

"ชิชะเอมมี่ เธอทำวีรกรรมหนักใจให้ชั้นอีกเเล้วนะยะเเม่สาวสก๊อย!!" เเม๊คกี้ บ่นกรอกหูให้เอมมี่ เเม่สาวสก๊อย์ใจเด็ด ได้สำนึก

"ป้าม้าอย่ามาสะเออะ....นี่มันเรื่องของหนู!!"

เอมมี่ สาวสก๊อยใจเด็ด ตอกกลับไป

"เเอรั๊ยยยย....เเรง ชั้นชื่อ เเม๊คกี้ นะยะ ไม่ใช่ชื่อม้า"

เเม๊คกี้สถบออกไป

"จะไงก็ช่าง คุณเเม๊คกี้ ช่วยดูเเลเด็กในสังกัตคุณให้ดีหน่อยนะครับ ขืนซ่าส์มากไป ผมอาจจะจับหยัดเข้าซังเตได้" นายตำรวจเจไดหนุ่มเทศน์เข้าให้

"เดี๊ยนรับทราบค่ะ"

ภาพตัดมาที่ห้องซ้อมกีฬา เออมี่กำลังเต๊ะกระสอบทรายอย่างชำนาญ


"นี่เเน่ะๆๆๆ อียัยป้าม้า ป้าเเก่ ดันมาทำกระเเดะ สั่งสอนชั้นอยู่เรื่อย ชั้นโตเเล้วนะเฟ้ย ทำเป็นเด็กไปได้ วุ๊ยยยยยย คิดเเล้วหนักใจ ไม่ไหวจะเครียล์ขอระบายหน่อย"

พี่ซี เเฟนหนุ่มเเวนซ์บอยสุดซ่าส์ ที่นั่งเชียร์อยู่ห่างๆ มีนึกสนใจขึ้นมา

ขอมาเป็นมวยคู่ซ้อมให้น้องเอมมี่ด้วย


.งน้องเอมมี่ก็จัดให้ไปอย่างดี ไหนจะลูกหมัด ไหนจะทั้งเต๊ะ ...หู้ยย สารพัด

"พี่ซีรู้สึกคันหูจัง..."

หูปลอมนี่นา???

"นี่ใส่ไปซะ...เดี๋ยวมันก็หายอีกหรอก"

สเปนเซอร์ไม่รู้เดินมาจากไหน ติดใส่หูปลอมเข้าไปข้างหูซีจริงๆ

"เฮ้ยไอเบื๊อก!! ทำอะไรของเเกเนี่ย??" ซีมีสถบไปอย่างไม่พอใจ

จากนั้นทั้งสามคนนี้ก็มียืนคุย สร้างความสัมพันธ์อันไร้สาระระหว่างตัวละครไปตามบท ซึ่งดูไม่มีอะไรน่าสนใจนัก ผู้ฉายขอข้ามไปก็เเล้วกัน

ภาพตัดมาอีกครั้ง ที่รูปภาพของอะไรบางอย่าง ซึ่งมีลักษณะคล้ายตัวพยาธิสามตัวพันกับเสาหน้าวิหารศักดิ์ศิษย์ฮาเดส

เเม๊คกี้ยืนมองมันอย่างน่าสนใจ


เธอรู้สึกกว่า...เธอชอบมัน

เเนะนำตัวละครใหม่


ลุงดำร่างปลาบึก ซึ่งยืนอยู่หลังเเมคกี้ เป็นจิตเเพทย์ด้านความฝัน นามว่า ปอนด์เชย์ เเต่เราขอเรียกเเกว่าเป็น ลุงมังกรดำ(ถึก) ก็เเล้วกัน

ซึ่งลุงเเกได้อธิบายภาพวาดนั้นไว้ว่า ภาพนี้คือภาพของปีศาจขากห้วงความฝัน ที่บังคับจิตใจมนุษย์ยามหลับนอน...เเต่ถ้าจิตใจของมนุษย์เข้มเเข็งพอ ก็จะสามารถบงการมันได้

เเม๊คกี้ยืนฟังอย่างน่าสนใจ มองรูปนั้นอย่างพิจารณา


(ปล.ค่อยต่อช่วงบ่ายๆครับ)

คห.145 เเค้หายไปพักชั่วคราวครับ กับมาเเล้ว

---------------------------------

คุยกันอยู่ดีๆ คุณ หมอ ม.3 ก็โผล่หน้าเข้ามาพอดี

"ขอขัดจังหวะที่มารบกวนท่านทั้งสอง ...คือว่ามีคนต้องการอยากพบคุณหมอเเม๊คกี้"

เเม๊คกี้.... "ใครมาขอพบชั้นเหรอคุณ"

ลุงมังกรดำ(ถึก).... "ผมไปด้วยได้เปล่า"

หมอ ม.3 ...... "ไม่ได้ เเม๊คกี้ คนเดียวเท่านั้น"

เเละเมื่อไปตามที่นัด เเม๊คกี่ก็ได้เจอกับหนุ่มปริศนา


เเม๊คกี้ "ชื่ออะไรจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย"

"หา!! ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ทะทะที่นี่ ที่ไหน ผมไม่รู้ ผมไม่ทราบบบบบบบบบ"

จอนนี่ดูท่าทีความจำเสื่อม อธิบายโหวกเหวกไปมาน่าดุชม

"งั้นใครพาเธอมาที่นี่"

"ตำรวจพามา เค้าบอกว่าเค้าเจอผม เดินอยู่ข้างทางเหมือนหมาจรจัด ถามชื่อผม เเต่ผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ผมไม่รูจะตอบเค้าไปยังไงดี"

"ผมขอบายล่ะ....." คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป

"เดี๋ยวเถอะอีเด็กนี่...ประสาทเต็มขั้นเเล้วอย่าหนีนะ" เเม็ตกี้มีงง ไล่จับจอนนี่อย่างครื้นเครง

"จับได้เเล้ว....เเฮ่กๆๆๆๆๆ"


"เฮ้อๆๆๆ โดนจับเเล้ว"

ต่างฝ่ายต่างก็พากันเหนื่อยหอบ

เเทนที่จะวิ่งหนีปัญหากัน มานั่งปรึกษาเเละเปลี่ยนปัญหาระหว่างกันดีกว่า


ซึ่งผลก็คือว่า จอนนี่จพความอะไรเกี่ยวกับตัวเอง หรือสิ่งที่ผ่านมาได้เลย หรือพูดสั้นๆว่าความจำเสื่อม หมอเเม๊คกี้เล็งเห็นว่าเด็กคนนี้คงอาจจะมีอาการประสาทรวมอยู่ด้วย เลยสั่งให้เข้าพักที่โรงพยาบาลนี้ก่อนชั่วคราว หากอาการดีขึ้นมาเเล้วค่อยกลับ

จอนนี่ก็เห็นด้วยดีไม่มีปัญหา

เเละในช่วงคืนนั้นเอง ขณะที่ทุกคนอนหลับกันหมด

มีเพียงเเค่จอนนี่เท่านั้นที่ยังไม่หลับไม่นอน ยังคงนั่งทำตาขวางชำเลืองมองอะไรบางสิ่งอยู่อย่างไม่วางตา

ขณะเดียวกันในห้องทำงาน เเม๊คกี้กำลังสนใจเพ่งพินิจ ในเศษจากคอลัมล์ของหนังสือพิมพ์ ซึ่งเป็นสิ่งชิ้นเดียวที่จอนนี่พกติดตัวมา

มันเขียนถึงครอบครัว'ครูเกอร์' เเม๊คกี้สนใจมันอีกครั้ง หยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ เห็นหน้าผู้หญิงในภาพอย่างชัด


เเล้วจากนั้นเธอก็..

หลับ....ZZZZzzzzzZZZZZz....

"นี่เธอ...อย่าเพิ่งหลับสิ ไหนว่าจะไขปริศนาไง"

สาวปริศนาในรูปภาพเอ่ยขึ้นมา

ฉากตัดมาอีกครั้ง....เป็นที่ ที่ไหนซักเเห่งนึง

มีเด็กผู้หญิงมัดผมด้วยโบเเดงสองข้าง กำลังเดินไปมา

มีเเทงค์น้ำสีขาว ปรากฎอยู่หลังกลุ่มเเมกไม้หนา

ตรงหน้ามีสวนหย่อมขนาดย่อมๆ ดอกไม้ขึ้นเต็ม ดูสดใส เขียวขจี

มีใครบางคนวิ่งผ่านมาทางนี้

เด็กน้อยเเสนน่ารัก กำลังวิ่งเข้าไปหาอย่างไม่รีรอ

หนุ่มปริศนาผู้นั้นเตรียมหยุดชะงัก เเละอ้าเเขนเข้ามารับ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........"

เสียงกรี๊ดลั่นของสาวปริศนาดังขึ้นมา เด็กน้อยหยุดชะงัก หันไปด้วยความตกใจ !!

เอื๊อกกกก!!



เเม๊คกี้ ลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี

ตัดมาที่จอนนี่ ถึงเวลาจะผ่านมาเเล้วหลายชั่วโมง เเต่เขาก็ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนซักที

เพราะท่อน้ำด้านบนเพดานมันรั่วลงมาใส่เขานี่เอง

เเต่สงสัยน้ำในท่อคงเป็นสนิม


น้ำเลยหยดลงมาซะเเดงเเปร๋เลย

ใครว่าน้ำสนิม....นี่มันน้ำเลือดนี่นา !!!

จอนนี่มีตื่นเต็มลูกตา

"นี่..หวัดดีจ๊ะ"

เด็กสาวโบว์เเดงปรากฎขึ้นมาตรงหน้าจอนนี่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"อ้าวววว เธอคนที่ชั้นเจอบนเครื่องบินนี่นา!!" จอนนี่อุทานไปด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องตกใจไป เดี๋ยวมีเรื่องที่น่ากลัวกว่านี้ ถ้าอยากรู้.."

"คุณพี่ก็ลองตามหนูมาเองซิคะ เหอๆๆๆ?"



(ปล.หน้าหนูหลอนมากๆ)

ไม่รอช้า ด้วยความสงสัย จอนนี่เลยเดินตามติดหลังเด็กสาวโบว์เเดงรายนั้นไป

เด็กสาวเดินขึ้นบันไดไป

จอนนี่เองก็เดินขึ้นอากาศตามไป ....

เเล้วก็เดินบนอากาศธาตุหายไป

เด็กสาวเดินลากตุ๊กตาไปตามทาง อย่างไร้เดียงสาโดยมีจอนนี่เดินตาม

จนจอนนี่เดินมาถึงห้องหนึ่ง ซึ่งทุกสี่มุมภายในห้อง ถูกเเปะด้วยเเผ่นเบาะสีขาวโพลนทั่วทุกมุม

เเละในมุมหนึ่งของห้องนั้น มีร่างเปื้อนเลือดใครบางคนนั่งซบนิ่งอยู่ตามลำพัง

จอนนี่เพ่งเข้าไปใกล้ด้านหลังของหนุ่มผู้นั้น

เขาสวมชุดของโรงบาลประสาท ร่างเปื้อนเลือดไม่มีไหวติ่ง

"เเง่!!!...ข้าต้องการเลือดดดดด เลือดดดดด เลือดดดดดด"

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ชั้นไม่กินเลือดไม่กินเนื้อเเกหรอก ..ชั้นน่ะเคเเป็นเศษความทรงจำของเเกเอง"

"ชั้นอยู่ในความทรงจำของเเก...ชั้นคือเเก เเละชั้นก็จะบอกเเกว่า เฟรดดี้ คุมชะตาชีวิตเเกไว้เเล้ว บ้ากกกกกกกกกกส์ เเกจงเป็นทาสเฟรดดี้ต่อไป .."

จอนนี่อีกร่าง ตะโกนด่ามาอย่างเจ็บเเค้นน้ำใจ

เเละร่างนั้นก็ฟุบนิ่งไปอีกครั้ง จอนนี่มีประหลาดใจกลัว จนเนื้อตัวสั่น


(ปล.เดี๋ยวมาต่อครับ)

จอนนี่นึกว่าผีหลอก รีบเด้งออกมานอกห้อง จนชนเข้ากับเจ้าหน้าที่อีกคนนึง อย่งไม่ทันตั้งตัว

ไม่รู้เเรงคนหรือเเรงช้าง ชนร่างของเจ้าหน้าที่รายนั้นจนเงออกมานอกหน้าต่าง

จอนนี่รีบตรงเข้าไปดูเหตุการณ์

"โหย..ไอดีนี่เเรงคนเหรอว่าเเรงช้างวะนั่น"

"นี่ลุง ไม่ตายก็บุญซักเท่าไหร่เเล้ว"

วันถัดมา จอนนี่โดนป้าม้า....เอ้ยไม่ใช่!@@@! เเม๊คกี้ เรียกเข้าพบ เรื่องที่ตนถอยหลังไปชนผู้คุมจนตกจากหน้าต่าง

ซึ่งจอนนี่เขาอ้างว่า เขาเเค่ละเมอเพระฝันร้าย

ซึ่งจะว่าไปเเล้วเมื่อคืนนี้ ทั้งสองคนก็ฝันประหลาดๆอยู่เหมือนกัน เเม็คกี้เลยเกิดติดใจสิ่งเเปลกๆตรงนี้

จอนนี่เล่าอีกว่าเขาฝันเห็น เด็กผู้หญิงน่ารักผูกโบสีเเดง

เเม๊คกี้ถึงกับอึ้ง เพราะเมื่อคืนเธอเองก็ฝันถึงเด็กสาวในลักษณะนี้เหมือนกัน

ทุกอย่างเริ่มดูเเปลกประหลาด เมื่อทั้งสองคนดันฝันในสิ่งที่คลับคล้ายคลับครากัน หากเป็นเรื่องจริง สงสัยสองคนนี้ต้องเป็นเนือ้คู่กันเเหงมๆ เเต่ถ้าเป็นในหนัง ก็คงต้องเป็นฝันร้ายอย่างใน A Nightmare on Elm Street เเน่ๆ


เเม๊คกี้ถึงจะไม่ค่อยเชื่อนัก เเต่ก็มีสงสัยเอาการ

ความสงสัยต้องกระจ่าง ทุกปริศนาย่อมมีทางคลี่คลาย ป้าเม๊คกี้เลยตัดสินใจพาจอนนี่ไปยังสถานที่ตนฝันถึง

(ปล.ดูจากข่าวจากเศษคอลลัมม์ในหนังสือพิมพ์ ของ คห.159)

ขอต้อนรับเข้าสู่เมือง SILENT HILL


จะบ้าเหรอ



SPRINGWOOD ต่างหาก 55+

เเม๊คกี้ ....ชั้นค่อนข้างเเน่ใจนะว่า ที่ๆชั้นฝันถึงมันเป็นที่นี่ อีกอย่างข่าวนั่นที่เธอนำมา มันก็บอกว่ามีที่มาจากเมืองเเห่งนี้


เเม็คกี้นั่งคุยอยู่คนเดียว จอนนี่นั่งนิ่งเงียบไม่มีพูดอะไร

เร่งเข้ามา เร่งเข้ามา........โรงเราเปิดทุก 24 ชั่วโมงครับ

-----------------------------------

ขณะขับรถอยู่ดีๆ ดันมีเด็กคนไหนก็ไม่รู้ โผล่มาขวางกลางทาง

"กลับไปซะนะ"

เด็กสาวโบเเดงคนคุ้นเคย ยืนกระซิบบอก

"เเอร๊ยยยยยยย มาบอกอะไรกระทันหันกันอย่างนี้ยะ!!!" เเม๊คกี้พลาดท่า หักเบรกกระทันหัน


หน้าป้าเหวอได้ใจมาก.... สยองกว่าเจอเฟรดดี้ซะอีก

รถกระสับกระส่ายไปมา

ชนเข้ากับเนินข้างทาง

พร้อมกับมีเเขกไม่ได้รับเชิญ 3 คน กระเด็นออกมาจากหลังรถ

ทุกคนดูชื่นชมในฝีมือการขับรถของป้าเเม๊คกี้กันยกใหญ่ ...(ปล.ประชด)

"อย่ามาว่าชั้นนะยะพวกเเก...ตอน ม.4 ม.5 ชั้นเคยตะลอนเเข่งรถกับชาววบ้านมาชนะนัดต่อนัดเเล้ว...เฮ้ย!!!ไม่ใช่


ชั้นต้องถามต่างหากว่าพวกเธอมาเเอบกันทำไมหลังรถชั้น"

"ก็ผมต้องการอิสระนี่ครับ" สเปนเซอร์บ่นอุบขึ้นมา

"สร้างภาระให้ชั้นสิไม่ว่า....ไม่รู้เเหละยังไงพวกเธอจะต้องกลับไปให้ได้"

เเม๊คกี้ค่อนข้างเซ็งจิตอยู่ไม่น้อย

สามหนุ่ม-สาว นั่งจ๋อยระคนความไม่พอใจไปตามระเบียบ พอโดนเจ๊เเม๊คกี้เทศน์เข้าให้

คุณ choki บุคลากรพร้อมรบ ....ขอขอบคุณสำหรับ ชมพู่ ลูกนี้นะครับ ....เเต่สงสัยผมจะกินไม่ลงซะล่ะมั้ง 555+

v
v
v

"เดี๋ยวชั้นจะให้พวกเธอขับรถคันนี้กลับไป ส่วนชั้นกับโจอี้..เราจะไปสืบหาความรัก...เอ้ย!!สืบหาความจริงกันซักหน่อย" เเม๊คกี้ บ่นๆๆไม่เลิกลา

เเละเเล้วรถก็เริ่มมขับออกไป

มีป้ายเขียนติดต้นไม้ไว้ อ่านว่าอะไรซักอย่าง...

จอนนี่ กับ เเมคกี๊ เดินจีบกันไปพลาง

(ปล.รถให้พวกไอเด็กเเสบสามตัวขับกลับไปโรงบาลเเล้ว)


เเม๊คกี้ ..."นี่เธอรู้เปล่า..ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าชั้นเป็นคนไม่ชอบกินเด็ก ป่านนี้เธอติดอยู่ในคอลเล็คชั่นชั้นเเล้วย่ะ"

จอนนี่ .... "โถ..ป้า ...ป้าหน้ายังกับม้าอรนภา ไม่ใช่ อั้ม พัชราฯ นะ..ที่มีเด็กในสังกัตตรึมน่ะ"

เเม๊คกี้ ... "ฮึ!! ถึงตอนนี้ชั้นจะสวยน้อยลงกว่าเก่า เเต่ครั้งยังสาว เจ๊อั้ม ยังอายเลยรูเปล่า"

จอนนี่ .... "อ้ำอึ้งน่ะดิ ป้า!!!"

เเม็คกี้.... "...-_-'..."

ขณะทั้งคู่เดินจู๋จี๋ อี๋อ๋อกันอยู่ดีๆ จอนนี่ก็เริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดเเปลกไปบนพื้นถนน

มันเป็นรูปวาดของอะไรบางอย่าง มีรูปร่างคล้ายคน มือขวาสวมถุงมือกรงเล็บเหล็ก ซึ่งไม่รู้ว่าจิตรกรรายไหนมาบรรเจิดไอเดียขึ้นตรงนี้

1 2 เฟรดดี้กำลังจะกลับมา ...



ทั้งสองหนุ่มสาว ต่างพินิจสนใจในจิตรกรรมภาพนั้นเป็นพิเศษ ซึ่งจอนนี่ เริ่มมีคุ้นๆว่าเคยเห็นมันมาจากที่ไหนซักเเห่งก่อนหน้านี้ด้วย

ขอเเตกประเด็นนะครับ คลิกเลย

555+

คนไทยช่างมีความคิดที่สร้างสรรค์

5555555เก่งจริงๆครับผม

ว้าวๆน่าติดตาม