ณ ห้องผ่าตัดใต้ดิน
นพ.นำชัย ในชุดผ้ากันเปื้อนพร้อมเริ่มงาน กำลังถือปากกาเมจิก เพื่อมาร์คตำแหน่งในการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้

เค้าใช้ปากกาเมจิกตราม้า ที่ซื้อจากศึกษาภัณฑ์พาณิชย์ ขีดเส้นประบริเวณหัวเข่าของซีอิ๋วเพื่อหาร่องไว้พาเอาเอ็นกระดูกสะบ้าช่วงหัวเข่าออก

ต่อจากนั้น ก็ขีดเส้นประลงบนบริเวณริมฝีปากของ ปานเดือน (ตำแหน่งผู้เล่น B) ให้เป็นรอบวงพอดีกับรูทวารของซีอิ๋ว (ตำแหน่งผู้เล่น A) โดยเพิ่มเส้นประเป็นทรงหูฉลามบริเวณแก้มทั้งสองข้าง เพื่อให้พอดีกับกลีบก้นของ ซีอิ๋ว (ตำแหน่งผู้เล่น A)เมื่อนำกลีบก้นเย็บประกบด้วย

ตำแหน่งผู้เล่น B และ C คือผู้ที่คอยประกบรูขี้
เพื่อให้เกิดความสบายในการเอาปากจ่อ จึงต้องถอนฟันหน้า 4 ซี่ ล่างและบน และฟันเขี้ยวล่างและบน
และนี้คือสิ่งที่ทั้งจันทร์ฉาย และปานเดือนกำลังถูกกระทำ

นพ. นำชัยเบ่งลมปราณสุดกำลังวังยาชงตราตะขาบ 11 ตัว ขณะที่กดลงบนปลายคีบ เพื่อให้ยึดเอาหัวฟันออกมา พร้อมทั้งปลายราก ด้วยความที่ไม่ใช่หมอฟัน จึงเกิดความทุลักทุเล ขณะที่ค่อยๆดึงเอาฟันสัตว์ทดลองออกทีละซี่

เค้าเกร็งหน้า บีบกล้ามเนื้อบนหน้า จนดูเหมือนตาสองข้างจะไหลทะลักเข้าหากัน

นพ.นำชัย หยิบฟันซี่นึงที่พึ่งถอนออกจากช่องปากจันทร์ฉาย
"อืมมม รากแก้วสวยไม่เบา แต่แอบผุตรงปลายนิดหน่อย"

เอาใจช่วยนะคร๊าบบบ

จะบอกว่า ใน Mthai เค้าอัพให้เเล้วนะครับ
ใครอยากดู ภาพเคลื่อนไหว No Sub
ก็เข้าไปที่
http://video.mthai.com/player.php?id=23M1273847876M0

มี 5 PART เเต่ PART ที่5 ดูไม่ได้

อร้ายยยยยยยยยยยยยยย มโนราห์พร้อม เป๊บซี่พร้อม

เข้าโรงคร้า คนแก่ข้างหน้าหลบนิดนุงส์

ขั้นตอนต่อไปคือการผ่ากลีบก้นของตำแหน่งผู้เล่น A และ B (ซีอิ๋ว และปานเดือน)
นพ.นำชัยบรรจงลงมีดหมอกรีดลงบนผิวแก้มก้นอันนุ่มเนียนเหมือนก้อนยีนส์ทำขนมปัง ของซีอิ๋วอย่างละมุนละไม เสียงแก้มก้นเด๋งดัง บึ๊งๆๆออกมา2-3 ที ด้วยความเนียนฟิต

อ๊ากกก .. ลงมีดเเล้ว

ก้นฟิต สตาร์ทติดง่ายจริงๆ
นพ.นำชัยคิด ขณะดึงกลีบก้นออกมา เหมือนฝานซาซิมิบุฟเฟ่ต์โออิชิ

อ๊า ซาซิมิแสนหอมหวานนน
กลีบก้นที่แสนสวยงามกำลังผลิบาน

บัดนี้รูก้นของซีอิ๋วเกิดหลุมโพรงเหมือนแกรนด์ แคนยอน แถบอริโซ่น่า ผสมแพะเมืองผี จังหวัดแพร่
เป็นรูบุ๋มลงไป 3 นิ้ว สามารถทำขนมครกได้ทีเดียว 3 ชิ้นอย่างต่ำ
อ๊าห์!!!

"อยากล้างตู้เย็นให้จริงๆเลย" นายแพทย์นำชัยคิดขณะมองดูร่องขนมครกอย่างหลงใหล

และแล้วการผ่าตัดก็สิ้นสุด นายแพทย์นำชัยออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอก เค้านั่งยองๆบนป้ายหลุมศพของหมาน้อยทั้งสามตัว พลางครุ่นคิดถึงพวกมัน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากปล่อยให้หมาทดลองทั้งสามพักฟื้นจากการผ่าตัด นายแพทย์นำชัยก็แต่งชุดสูทที่ดูดีที่สุดออกมาสำหรับเช้าอันยิ่งใหญ่สำหรับวงการแพทย์ของเค้า
เค้าดื่มเหล้าเซี่ยงชุ้นอย่างเคลิ้มคึก นึกถึงความสำเร็จที่รอเค้าอยู่อย่างมีความสุข

กรี๊ดกร๊าดด ผ่าแล้วๆ

หมอมันวิปริตจนอยากจับมันมาทำตะขาบดองตราเสือสิบเอ็ดตัวเลยวุ้ย

รสชาติที่เหมือนน้ำยาบ้วนปากของมันยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น เค้ากลืนเสี้ยวุดท้ายของมันลงกระเพาะ แล้วหันหลังกลับไปดูผลงานที่เค้ารอคอย

อ๊า!!!!
อ๊าห์!!!!!

ในที่สุด.....

ภาพตรงหน้าของเค้าคือเหล่าบรรดาหมาทดลองชายหญิงนอนเรียงเอียงต่อกันไปมา มีผ้าพันแผล ผ้าจักรพรรณ์ อาบครบุรี พันบริเวณเข่าเพื่อป้องหันการติดเชื้อของบาดแผล รวมถึงช่วงล่างเพื่อไม่ให้อุจาด

หัวขบวนยังคงหลับอยู่ เค้าไม่รู้เลยว่าจากนี้ไปชีวิตของเค้าจะมีพันธะติดตัวไปจนวันตาย

พันธะที่ติดโยงต่อกัน ด้วยระบบย่อยอาหาร จากปากสู่ตูด....

นพ.นำชัยมือไม้สั่นขณะย่องเข้าไปหาผลงานอันเปี่ยมพลานุภาพทั่วพิภพโลกาที่เค้าสร้างขึ้นด้วยมือและสมอง
เค้าแหวกผ้าพันแผลดู เพื่อตรวจความเรียบร้อยของแผล มือที่หยาบลูบไล้ไปบนเรือนร่างของตะขาบปล้องสองด้วยความถะนุถนอม ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ขอแค่ให้เค้าได้ดอมดมความงามของพวกมันก็พอ
เค้าลูบไล้มันอย่างเบามือ ราวกับกลัวว่าหากพลั้งจับแรงไป พวกมันจะช้ำและเฉาไปเสียก่อน

"ลุกขึ้นได้แล้ว เจ้าตะขาบส่วนหัว..." เค้าใช้มือค่อยไล้เปลือกตาของซีอิ๋ว หัวหน้าตะขาบลูกครึ่ง ญี่ปุ่น-อเมริกันขึ้น

ซีอิ๋วรู้สึกเหมือนถูกใครจับแหกประตูหลัง... เค้ารู้สึกประหนึ่งมีปลาเทศบาลมาเกาะติดรูขี้อยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญปลาเทศบาลตัวนี้ ดันเหงือกบานด้วยซิ...

ความรู้สึกต่อมาคือรู้สึกหน่วงที่ตูด เหมือนมีใครมาบ๊วบด้วยปลายเข็มเย็บกระสอบ
ซีอิ๋วรู้สึกลำบาก เค้ากะเทเร่ขณะพลิกตัว เพราะมีปล้องอีกสองปล้องที่ต่อประจัญทวารบานบุรีอยู่เบื้องหลัง
การเคลื่อนไหวของซีอิ๋วแต่ละครั้งจึงสะเทือนไปถึงปล้องท้ายสุด
สองสาวชาวอเมริกันที่บัดนี้ปากถูกตรึงให้เผยอกับรูทวารค่อยๆเอี้ยวตัวตามพ่อตะขาบลุกขึ้นมาอยู่ในท่าคลานตามแรงชี้นำ

"มันมีชีวิต มันอยู่รอด" นพ.นำชายกรีดร้องด้วยความปิติ เหมือนเด็กอนุบาลที่กินไอติมเนสเลย์แล้วได้ไม้ฟรี

"สำเร็จแล้วววววว"

บันทึกความทรงจำแห่งความสำเร็จด้วยกล้องดีกว่าเรา
เค้าคิดขณะกดชัตเตอร์ด้วยท่าที่คิดว่าเจ๋งที่สุด

ปานเดือนสัมผัสได้ถึงแก้มก้นที่บี้ประชิดแก้มหน้าของเธอ ทั้งหมดถูกตรึงเข้าด้วยกันด้วยไหมที่เย็บระหว่างกลีบก้นของซีอิ๋วเข้าสู่แก้มของเธอ โดยมีการใช้ผ้าพันแผลรั้งเอาไว้ระหว่างปล้องทั้งสองเพื่อให้รอยแผลทรงตัวอยู่ติดกันได้ง่ายขึ้น

"เมิงงงงทำกรูทำไมมมม กรูไปขี้รดหัวเมิงงงงรึไง" ซีอิ๋วร้องไห้ขี้มูลย้อยยยยยย เมื่อรู้ว่าถูกทำทรมานอนาจารอย่างรุนแรง

ตะขาบทั้งหมดแถวตรงร้องห่มร้องไห้อย่างสามัคคีเภทภิบัติคำฉันท์

พวกมันถูกให้อาหารผ่านสายน้ำเหลือที่ร้อยไว้ที่แขนและขา

"ดูซิ ดูพวกแกซิ น่ารักน่าชังเหลือเกิน" นพ.นำชัยหยิบกระจกมาให้พวกตะขาบแต่ละปล้องดูสภาพอันแสนทุเรศทุรังของพวกมัน

ซาบซึ้งเหลือเกินนนน โฮๆๆๆ
ข้าล่ะอยากเกิดเป็นคุณยายวรนาถเหลือเกิน จะได้อมพวกเจ้าไว้ในปากตลอดกาล

"กระจกวิเศษบอกข้าเถิด ใครฉลาดเลิศในปฐพี"
"อ๋อ ก็หมอนำชัยอ่ะจิ"

จุ๊บๆๆๆๆ กระจกตอบถูกใจมาก มั๊วะๆๆๆ

เมื่อถึงยามค่ำคืนเหล่าตะขาบทั้งหลายก็ถูกนำไปขังไว้ในกรง

"ปล่อยกรูววววออกไป" ซีอ๋วตะโกนลั่น มือเขย่าลูกกรงด้วยความโกรธแค้น

มีเพียงเค้าคนเดียวเท่านั้นที่ยังสามารถใช้ปากส่งเสียงได้ เพราะสองสาวที่เหลือถูกขวางช่องปากไว้ด้วยถ้ำตูดลิเจียของคนตรงหน้าเสียแล้ว

ปานเดือนเข้าใจความหมายของสำนวน
"Give & Take" อย่างลึกซึ้งถึงคอหอยก็คราวนี้

เธอเป็นทั้งผู้ให้ และผู้ได้รับ
เสียวทั้งขาไปและขากลับจริงๆ

ในขณะที่ปากเธอก็จ่อประกบรูทวารของซีอิ๋ว รูทวารด้านหลังของเธอก็ถูกลงลิ้นด้วยฝีมือเพื่อนสาวของเธอเอง

เริ่มหดหู่เเระ

เพื่อนสาวทั้งสองพยายามไขว่คว้ามือของอีกฝ่ายมาเพื่อจับไว้ให้แน่น
แม้ว่ายามทุกข์ยากแค่ไหนเราจะฝ่าไปด้วยกัน



แต่ตอนนี้ช่วยเอาลิ้นเขี่ยรูด้านซ้ายให้หน่อย มันคัน

เช้าวันต่อมา นพ.นำชัยออกมาเดินชมสวนด้านนอก ในมือถือไม้เท้าและนสพ.

ข้างหน้าของเค้าคือมนุษย์ตะขาบตรีนิรมิต ที่บัดนี้นายแพทย์กำลังจะนำมาลองฝึกเพื่อเป็นสุนัขรับใช้

เค้ายื่นนสพ.ใส่ปากของตะขาบตัวพ่อ ลูกครึ่งญี่ปุ่น-อเมริกา

"เอ้า รับไป"

"มาๆๆๆ คาบมาให้ป๋าหน่อย" นพ.นำชัยเคาะไม้เท้าเรียกหาตะขาบรับใช้


"เร็วซฺ มาๆๆๆ คลานมาส่งนสพ.เร็วๆ"

แต่เจ้าตะขาบตัวพ่อดันผงะ อ้าปากค้าง นสพ. หล่น!!!

"โอ๊ะ!"

ปานเดือนตาเบิกโพล่ง!!!

"แกอย่าบอกนะว่า แกกำลังจะ..."

ฉายช้าจังง่าา

"เปล่าว้อย มดกัดเข่า" ซีอิ๋วตะโกน

นพ.นำชัยเห็นตะขาบรับใช้ไม่ยอมทำตามสั่งเลยขึ้นไปคร่อมหลังพวกมันเป็นการแสดงอำนาจของตน

"หึหึ เจ้าพวกตะขาบรับใช้ จำไว้ว่าข้าคือนายของเจ้า อย่าได้กล้าขัดคำสั่งข้า ไม่งั้นรอบหน้ามีเฮแน่" นายแพทย์นำชัยพูดเสียงเหี้ยม


"หว่างขาเหม็นชะมัดดดดดด ลงไปได้แล้วววว" ซีอิ๋วตะโกน

น้อง nicknick คห.60
พี่ไม่ทราบอ่ะว่ายังมีคนดูอยู่ ในเพลานี้ พี่ก็เลยฉายไปชิลไปของพี่อ่ะ

-----------------------

เย็นนั้น...
นายแพทย์นำชัยจัดการคลุกข้าวผสมรากบัวให้ตะขาบรับใช้ทั้งสามได้รับประทาน

"ทานซะ"

ซีอิ๋วหัวขบวนรีบกินด้วยความหิวโหย

ปานเดือนที่จ่ออยู่ด้านหลังพยายามส่งเสียง
"เมิงงงอย่าพึ่งรีบย่อยนะ กรูยังไม่อยากรับทอง"

ซีอิ๋วผู้หิวโหยและเดือดแค้นที่ถูกจับมาเย็บร่างในสารร่างอุบาสว์เหลือบไปมองที่ข้อเท้าของหมอนรกที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

แล้วจึงเข้าไปกัดด้วยความแค้น


"เอ๋งงงงงง" นายแพทย์ร้องอย่างลืมตัว

ปรากฎเป็นสองรูเขี้ยวที่มีเลือดไหลออกมาซิบๆ

"หึหึ สัใจว้อยยย ได้เอาเลือดชั่วๆ เมิงออกมา" ซีอิ๋วถากถาง แล้วจึงถ่มเลือดออกจากปาก

"สะใจนักเหรอไง" หมอนรกจัดการเสยหน้าแข้งใส่ซีอิ๋วด้วยความโกรธเคือง

หมอนรกเอานิ้วแหย่รูจมูกของซีอิ๋วที่เลือดกลบปากด้วยความโมโห
"เมิงจำไว้ ถ้าเมิงคิดจะอารยะขัดขืน มึงจะถูกจับถอนขนจมูกทั้งเป็น หึหึ"

ซีอิ๋วนอนหมอบกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เข่าสองข้างที่ยันพื้นไว้ ทำให้เค้าหมอบลงกับพื้นในท่าโก่งตูด
ปากอันระยะประชิดของปานเดือนสัมผัสได้ถึงรูม่านตูดที่ขยายเวลามนุษย์โก่งตูด...

อแร๊ยยยย เค็มเหลือเกินค่ะเมิงงง

เช้าวันต่อมา
นายแพทย์นำชัย นำตะขาบรับใช้ออกไปฝึกที่สนามหญ้าหน้าบ้านตามเคย

นายแพทย์นำชัยพ้อยท์เท้าที่สวมบู๊ธหนังสีดำแนว SM ของแบรนด์ดัง D&G ออกมาด้านหน้า แล้วเอาไม้เกาหลังมาตบที่บู๊ธยั่วกระหาย

"เจ้าพวกข้าทาส เจ้ามันช่างน่าอดสู เป็นได้แค่ตะขาบรับใช้ที่ไร้ค่า มาซิ เรียกฉันว่านายหญิง เข้ามาเลียตรีน กัดบู๊ธเหมือนที่สุนัขมันชอบทำกันเร็ว เผื่อฉันจะตบรางวัลให้แก ฮิๆๆๆ" นพ.นำชัยสวมบทบาท master ในเวิร์คช๊อปว่าด้วยเจ้าขุนมูลนาย

ซีอิ๋วมองดูชายแก่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
ตั้งแต่เกิดมาชายหนุ่มลูกพระอาทิตย์ แห่งเรือรบกามิกาเซ่ ไม่เคยถูกใครหยามเช่นนี้มาก่อน ให้เอาหัวไปทุบแตงโมตาย หรือคว้านท้องสำเร็จโทษ ยังดีกว่าถูกเย้ยหยันเช่นนี้

"ขืนกัดแม่งก็เตะกรูอีก" ซีอิ๋วคิดในใจ ที่ทำได้ตอนนี้คือเดินจากไป


ซีอิ๊วเลี้ยวซ้าย เหล่าขบวนทั้งหลายที่ต่อท้ายก็คลานเปาะแปะตามไป

อ๊ะ โยกไป ก็โยกมา

"กรี๊ดดดด นิแกบังอาจหลบหน้าฉันเรอะ เจ้าพวกทาสปากมูล อร๊ายยยย" นพ.นำชัยเริ่มออกลายเมื่อเจอคนที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งตัวเอง

"แก แกรรรรรร แกคิดว่าแกรเป็นใคร ถึงคลานหนีฉันไปร"

ซีอิ๋วอาจจะคลานหนีหน้าคนที่เกลียดได้
แต่สิ่งนึงที่ซีอิ๋วไม่สามารถหนีได้พ้นคือ















ระบบขับถ่าย
อุ๊ว่ะ!
It's Coming...

ซีอิ๊วอ้าปากค้าง บัดนี้กองทัพซักอาหารกำลังเคลื่อนพลมาออเต็มประตูเมืองแล้ว

กลิ่นโชยเหมือนซากสัตว์ทั้งป่าหิมพานต์รวมตัวกันตายด้วยภาวะโลกร้อน
ปฏิกูล และอสุภะใดใดในกระเพาะไอ้ซีอิ๋วเริ่มค่อยๆเล็ดรินออกมาทีละปริสองปริ

จมูกของปานเดือนรับรู้ถึงคุณสมบัติของสิ่งที่กำลังไกลเข้ามาอย่างทันที...
น้ำตาเริ่มไหลด้วยความรู้สึกหวาดกลัว ปานจะกลืนที่ต้องกินอย่างจำยอม
เธอเอามือตบตูดซีอิ๋วอย่างบ้าคลั่งเหมือนคำร้องขอให้กลั้นไว้ที


"กรูไม่ไหวแล้วครับ กลั้นจนจะตกผลึกเป็นหินงอกหินย้อนในลำไส้ใหญ่แล้วว้อย กรูจอโทษครับ" ซีอิ๋วร้องไห้อย่างน่าเวทนา

นพ.นำชัยดีด้าด้วยความปรีดา
"อย่าร้องไห้ไปเลย พวกตะขาบ ข้ายืนยันแล้วว่าระบบย่อยอาหารของพวกเจ้าจะถูกเชื่อมต่อกัน ไม่ต้องห่วงๆๆๆ เดี๋ยวแกได้โชคทองจากซองมาม่าแน่ๆ"

มันร้องด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นการทำงานอย่างเป็นระบบจากการผ่าตัด

"กรูอยากตาย กรูอยากตาย กรูอยากตาย" ปานเดือนร้องไห้ ขณะค่อยขย้อนซากกากของเสียจากปลายลำไส้ใหญ่ของซีอิ๊วเข้าสู่หลอดอาหารของตัวเอง

๏ มัสมั่นแกงแก้วตา หอมยี่หร่ารสร้อนแรง
หญิงใดได้กลืนแกง แรงอยากให้ใฝ่ฝันหา
๏ ยำใหญ่ใส่สารพัด วางจานจัดหลายเหลือตรา
รสดีด้วยน้ำปลา ญี่ปุ่นล้ำย้ำยวนใจ

"ดีๆๆๆ กลืนมันเข้าไป กลืนไปเยอะเยอะ แร่ธาตุทั้งนั้น บำรุงฟันให้เหงือกแข็งแรง" นพ.นำชัยจะโกนเชียร์

ในขณะที่ปานเดือนน้ำตาเล็ด ลำคอของเธอเกิดมวนจนแทบจะตีอุจาระกลับขึ้นมาเพื่อสำรากออก แต่ก็ถูกอุจจาระชุดใหม่ยัดกลับเข้าไปเป็นพรวนซุย

"กรูขอโทษครับ แต่อย่างน้อยของที่กินเข้าไปก็อาหารดีๆทั้งนั้นนะเธอว์" ซีอิ๋วร้องไห้วิงวอน

"คราวหน่าอย่าลืมแดกอีโนหลังอาหารด้วย กรดเยอะเชียว เคี้ยวลำบาก ฟองพรายผุดเป็นช่องอากาศตามอุจาระเต็มไปหมดเลยยย" ปานเดือนคิดในใจ

"โอ๊ยหมดยังว่ะ" ปานเดือนคิดในใจ ขณะที่เศษรากผักชีฝรั่งเริ่มไปติดตามซอกฟัน และหนังไก่เข้าไปพันกับลิ้นไก่

"มีอังกอร์ต่อท้ายอีกชุดนะเจ๊ โทษทีคนมันไส้ยาว" ซีอิ๋วพูดจบ ก้เบ่งคำรบสุดท้ายออกมาเป็นพรวน

คืนนั้นมนุษย์ตะขาบตรีนิรมิตก็ถูกจับขังตามเดิม
ต่างอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยากจากบุฟเฟ่ต์เมื่อตอนกลางวัน

ต่างบ่นครวญครางร้องห่มร้องไห้กันถึงชะตากรรมอัปยศ... จนเสียงดังไปถึงนายแพทย์นำชัยที่พึ่งกินยาระบายฟิตเน่ก่อนเข้านอน

"หนวกหูจริงๆ จะร้องหาอะไรกันนัก นิถ้ายังไม่หยุดส่งเสียงอีกล่ะก็ ข้าจะจับพวกเจ้าทั้งหมดไปผ่าตัดเอากล่องเสียงออก เข้าใจไม๊ คนจะนอน" นายแพทย์นำชัยออกมาขู่ ด้วยความหงุดหงิด

ทั้งหมดจึงหุบปากกันแต่โดยดี
ซีอิ๋วเหลือบมองไปยังหมอนรกด้วยความรู้สึกที่ว่า อย่าให้กรูหลุดไปได้นะเมิงงง

อ้าวลุงเก๋าว่าที่รัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการยังไม่นอนอีกเหรอครับ

วันต่อมา ณ สระว่ายน้ำในบ้าน
นายแพทย์นำชัยกำลังว่ายน้ำอย่างสบายอกสบายใจ

โดยผูกตะขาบรับใช้ไว้ที่เก้าอี้ริมสระ

ซีอิ๊ว หัวขบวน, คนเดียวที่ยังใช้ปากได้ เริ่มทำการปลดแอกตนเองและปล้องคณะด้วยการใช้ปากแก้มัดตนเอง

เค้าเหลือบมองดูอย่างหวาดๆ ไม่ให้ไอ้หมอนรกเห็นว่ากำลังจะหนี

เป็นอิสระแล้วว้อย เค้าคิดในใจเบาๆ
แล้วค่อยๆแอบคลานเบาๆไปทีละนิดๆ

ซีอิ๋วอาศัยช่วงที่หมอนรกดำอยู่ใต้น้ำเป็นจังหวะดีที่จะขยับไปเรื่อยๆ

"อีกนิดเดียวก็จะถึงประตูแล้ว ก็จะพ้นสายตามันซักที"
ชายหนุ่มหัวนมดำล่ำบึกเลือดแดนอาทิตย์อุทัยคิดอย่างแน่วแน่


พวกเค้าทั้งสามจะรอดไปจากนรกนี้ได้รึไม่ ติดตามต่อในวันพรุ่งนี้ครับ...

เหล่ามนุษย์ตะขาบตรีนิรมิตพากันคลานต้วมเตี้ยมๆๆออกไปอย่างช้าๆและเบาๆ

แต่ก็ดูเหมือนว่าปฏิบัติการณ์แหกคุกครั้งนี้จะล้มเหลว
เมื่อนพ.นำชัยดันทะลึ่งขึ้นจากสระพอดี

นพ.นำชัยพูดกับตะขาบทั้งหลายด้วยสีหน้าประชดประชัน
"โธ่ๆๆๆ อยากจะหนีกันมากซินะ เอาซิ คลานได้ก็คลานไปเลย มาๆๆๆ"

เค้าพูดพลางผายมือไปยังทางออกด้วยแววตาชี้ชัดถึงอารมณ์สมเพช

ปานเดือนเหลือกตาขึ้นมองนพ.นำชัยอย่างหวาดๆๆ

"กรูไม่รู้นะ กรูเป็นแค่ผู้ตาม อย่ามองกรูด้วยสายตาข่มขวัญแบบนั้น"

เหล่าตะขาบพากันคลานอย่างหวาดๆออกนอกห้องไป

เหลือเพียงแต่นพ.นำชัยที่ยังอยู่ในสระว่ายน้ำ
"หึ ไอ้พวกตะขาบสมองไส้เดือนดิน มันจะหนีได้ไปซักกี่น้ำ คิดอะไรไม่เจียมวาสนาตัวเอง หึหึ" นพ.นำชัยคิดขณะหยิบไม้เกาหลังขึ้นมาจากริมขอบสระ

นพ.นำชัยหัวเราะให้กับอำนาจที่ตนเองครอบครองชีวิตผู้อื่นไว้อย่างเบ็ดเสร็จ
ไอ้พวกนี้ยังไงก็ไม่มีวันหนีเราพ้น

เค้าหันหลังเดินออกไป แล้วตรงเข้าใช้ไม้เกาหลังฟาดพวกตะขาบทั้งหลายอย่างหนักหน่วง
ไม่ปรากฎภาพที่เกิดขึ้น มีเพียงเสียงไม้ที่หวดลงบนหลังเสียงดังฟั่บๆๆ ที่คลอไปกับเสียงหวีดร่ำไห้ของเหล่าตะขาบอย่างน่าเวทนา

หลังจากโบยตีจนสะใจแล้ว
นพ.นำชัยก็จับตะขาบทั้งหลายมาตรวจสุขภาพ

"เจ้าตัวหัว เจ้ายังแข็งแรงดีนัก ดีมาก"

พี่แคปซูลแกล้งกันป่ะนี้ ขนมหวานแสนน่ารักของพี่นั้น ช่างดูน่าสยดสยองเมื่อทานพร้อมดูหนังเรื่องนี้ อิอิ

ขอเป็นขนมแบบไม่เหลวได้ไหม ณ จุดๆนี้

--------------

"มาถึงเจ้าตัวกลาง
ไงล่ะ สนุกล่ะซิ ได้หน้า ได้หลัง พร้อมๆกัน อืม ดูเหมือนเจ้าจะมีปัญหากับระบบขับถ่าย มีอาการท้องผูก อาหารไม่ย่อย"

"มาถึงเจ้าตัวท้าย อืมมม ดูท่าจะมีอะไรผิดปกติกับเจ้านะ" นพ.นำชัยวิเคราะห์จากสภาพที่เห็น เค้าเอามือไปลูบๆบริเวณรอยเย็บของกลีบก้นจันทร์เดือนที่เย็บลงบนแก้มจันทร์ฉาย

เค้าลองเอามือไปสะกิดๆตรงบริเวณรอยบวม แล้วลองบี้ดู
ผลปรากฎว่ามีของเหลวไม่ทราบชื่อ ผลิดออกมาเหมือนหนองหัวสิวสีเหลืองข้นที่อักเสบ

จันทร์ฉายได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ด้วยความเจ็บและขยะแขยงขืนขัดต่อร่างกายตัวเอง
ภายใต้ผิวหนังที่ถูกเย็บคงปรากฎเป็นซากของเสียที่โดนหมักจนเน่าหนองอักเสบเฟะเต็มไปหมด

นพ.นำชัยบี้จนของเหลวเหลืองข้นผลิดหัวของมันออกมาจนหมด แล้วใช้นิ้วลองถูเข้าหากัน เพื่อสัมผัสลักษณะของมัน

เค้าลองดมมันเพื่อความแน่ชัดถึงสภาพความผิดปกติที่เกิดขึ้น
ใบหน้าเค้าพลันเปลี่ยนไปเป็นความตระหนก
"เสียใจด้วยนะ นังตัวท้าย แต่ดูเหมือนเจ้าจะไม่ได้ไปต่อ"

"ข้าจะผ่าตัดเอาเจ้าออกเร็วๆนี้" นพ.นำชัยบอกกับจันทร์ฉาย ที่บัดนี้ร้องไห้ ไม่รู้ว่าเพราะดีใจที่จะได้หลุดพ้นจากบ่วงนรก หรือเสียใจที่จะต้องตาย

"อ๊อด อ๊อด" เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น โทรศัพท์บ้านที่เชื่อมเข้ากับออดประตู

นั้นหมายความว่ามีคนมากดออดหน้าบ้าน
นพ.นำชัยเดินไปรับโทรศัพท์เพื่อติดต่อกับผู้มาเยือน

เหล่าตะขาบรู้โดยพลันว่านี้คือโอกาสสำคัญ
เป็นไงเป็นกัน ต้องเสี่ยงดูซักครั้ง

"ช่วยเราด้วยยยยย แอ๊กกกกก" ซีอิ๋วตะโกนขอความช่วยเหลือทันทีที่นพ.นำชัยยกหูโทรศัพท์

"หุบปากซะ" หมอนรกสั่ง และปิดปากกระบอกโทรศัพท์ไว้
จากนั้นจึงป้องปากรับสายอย่างเงียบๆ

"สวัสดีครับ ไม่ทราบมีธุระอะไรครับ"

"ผมเป็นตำรวจ มีเรื่องต้องคุยกับคุณหน่อย"

นพ.นำชัยเดินขึ้นไปบนชั้นหนึ่ง เค้าเหลือบมองดูจากทางหน้าต่างเห็นตำรวจสองคนยืนรออยู่หน้าประตู
เค้าจัดแจงถอดเสื้อคลุมออก เพื่อให้ดูเหมือนว่าอยู่บ้านอย่างชิลๆ ปกติทั่วไป

"สวัสดีครับคุณตำรวจ ผมนพ.นำชัย มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ" หมอนรกพยายามทำตัวให้ดูปกติที่สุด

"เราขอเข้าไปคุยในบ้านได้ไหมครับ อ่อ ลืมแนะนำตัว ผมจ่าพิชิตร และนี้จ่าสมหมาย" ชายหนุ่มด้านขวาพูด

"ได้ซิครับ เชิญเลย" หมอนรกพูดฝืนๆ แล้วเชิญตำรวจทั้งสองนายเข้าไปในบ้าน

ที่ห้องรับแขก

"ว่าไงครับ มีเรื่องอะไรเหรอครับ ถึงมาหาผมที่บ้าน" นพ.นำชัยถาม

จ่าพิชิตรดึงกระดาษที่พกมาแล้วอ่านสิ่งที่เค้าได้รับแจ้งมาให้นพ.นำชัยฟัง

"ทางตำรวจได้รับแจ้งว่ามีคนหายสาปสูญไป และเราพบรถของเค้าแถวบริเวณป่า ใกล้บ้านของคุณครับ ไม่ทราบว่าคุณหมอพอจะทราบอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหมครับ"

ถ้าตำรวจโดนจับมาทำตะขาบหรือโดนฆ่าด้วย ผมจะด่าว่าตำรวจประเทศนี้ห่วยแตกชะมัด ฮ่าๆๆๆๆ

"ผมไม่รู้หรอกครับ ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย วันๆผมก็ต้องทำวิจัย ขอโทษด้วยนะครับที่ผมไม่สามารถให้คำตอบได้... " นพ.นำชัยแก้ตัวหน้าเหี่ยวๆ


"เออว่าแต่คุณตำรวจเดินทางมาเหนื่อยๆ หิวน้ำไหมครับ" มันถามอย่างประสงค์ร้าย

นพ.นำชัยเดินเข้าไปในห้องครัว จัดเตรียมเครื่องดื่มสำหรับแขกทั้งสอง ที่กำลังจะเข้าเป็นส่วนนึงของปล้องตะขาบมรณะ

รอชมอย่างตั้งใจค่ะ

ระหว่างที่กำลังรอให้ยานอนหลับละลายอยู่นั้น
จ่าพิชิตรก็เดินสำรวจบ้านไปเรื่อยๆ จนพบกับ กรงขังตะขาบอันใหญ่

"กรงไรว่ะ บ้านนี้ก็ไม่เห็นจะมีสัตว์เลี้ยงนิน่า" จ่าพิชิตรครุ่นคิด

"น้ำมาแล้วครับ" นพ.นำชัยส่งน้ำให้เหยื่อทั้งสอง

จ่าสมหมายดื่มน้ำด้วยความกระหาย

"ผมถามหน่อยซิครับ กรงในบ้านคุณไว้ใช้ทำอะไรเหรอ" จ่าพิชิตรถาม

"แต่ก่อนผมเคยเลี้ยงหมา แต่ตอนนี้มันตายแล้ว ก็เลยทิ้งไว้ว่างๆแบบนั้น ว่าแต่คุณกำลังสงสัยอะไรผมอีกล่ะ" นพ.นำชัยเริ่มหงุดหงิด

"เข้าประเด็นต่อเลยแล้วกัน เราได้รับแจ้งว่ามีคนได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากในบ้านของคุณ" จ่าพิชิตรรุก

"คงเป็นละครวิทยุคณะเกศทิพย์นั้นแหละครับ ผมฟังบ่อยๆเวลาเครียด ตอนนี้กำลังพากท์เรื่องสวรรค์เหวี่ยงอยู่ คงถึงฉากนารินโดนข่มขืน" นพ.นำชัยแก้ตัวน้ำขาวขุ่นๆ

"แล้วคุณพอจะอธิบายได้ไหมว่า บ่ายวันที่ xx เดือน xx คุณไปทำอะไรที่ถนนเพชรเกษม... มีคนแจ้งมาว่าพบรถของคุณจอดอยู่ที่นั้น ตำแหน่งเดียวกับที่ได้รับแจ้งว่ามีคนขับรถบรรทุกหายตัวไป" จ่าพิชิตรเริ่มรุกมากขึ้น

"โอ๊ยยยย อะไรว่ะ พวกแกไอ้พวกตำรวจมั่ว คิดจะกล่าวหาใครก็กล่าว" นพ.นำชัยเริ่มเม้งแตก

ตำรวจทั้งสองนายได้แต่ตะลึง

"ออกไปจากบ้านฉันซะ แต่ก่อนไปกินน้ำให้หมดก่อนด้วย" มันสั่ง

ทั้งสองได้แต่งง มันเป็นบ้าไรว่ะ จะไล่เค้าออกจากบ้าน ยังมาสั่งให้กินน้ำต่อจนหมด
มีพิรุธเหลือเกินไอ้หมอหน้าลูกพรุน

นพ.นำชัยเริ่มรู้ตัวว่าหลุดออกอาการเลยทำเจื่อนๆ

"เออ ผมคงเพลียมากไป ขอตัวลงไปล้างหน้าก่อนนะครับ"

แต่ใครก็รู้ว่ามันไม่ได้ลงไปล้างหน้าอยู่แล้ว
นพ.นำชัยจัดการยาสลบแบบฉีดขั้นรุนแรงสำหรับเหยื่อจอมสอดรู้ทั้งสองคน

เค้าเดินผ่านห้องผ่าตัดและมองดูมนุษญ์ตะขาบตรีนิรมิตทั้งสาม
"อีกไม่นานแกก็จะได้โบกี้ใหม่มาพ่วงแล้วนะ ดีใจกันไหม"

จันทร์ฉายร้องไห้ เพราะเธอรู้ว่าอีกไม่นานเธอก็จะต้องถูกผ่าตัดแยกตัว และตายในที่สุด

นพ.นำชัยขึ้นไปข้างบนแล้ว ซีอิ๋วได้แต่ครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์อันตรายเช่นนี้

เค้าเอื้อมมือไปยังเตียงข้างๆ เพื่อคว้ามีดผ่าตัดไว้

นพ.นำชัยกลับไปยังชั้นบนอีกครั้ง

"หายไปไหนมาครับ นานจัง" จ่าพิชิตรถามต่อ

"คุณมายุ่งอะไรด้วย ผมก็ไปดูที่ห้องใต้ดินผม" นพ.นำชัยถาม

แต่ด้วยความแก่ มือไม้อ่อน นพ.นำชัยทำผ้าเช็ดหน้าที่ถือมาตกลงพื้น
ทันใดนั้นของที่ซุกซ่อนไว้ในนั้น ก็กระเด็นออกมา

"เข็มฉีดยา"

"นี้เข็มอะไรครับ" จ่าพิชิตรถาม

"อินซูลีนนะคุณตำรวจ ผมเป็นเบาหวาน ต้องคอยฉีดประจำ"

จ่าพิชตรวางอินซูลีนที่เค้าเข้าใจลงบนหน้าเตาผิง
"ถ้าไม่ว่าอะไร ผมขอเข้าไปตรวจที่ห้องใต้ดินคุณได้ไหม" จ่าถาม


"เฮ้ยจ่ามากไปนะมากไป ผมวิจัยงานอยู่ วุ่นวายมาก ไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่มย่าม ถ้าไม่มีหมายค้นล่ะก็ อย่าหวังว่าผมจะอนุญาตเลย" นพ.นำชัยกล่าว

"ชิส์ เจ็บใจนัก ลืมเอาหมายค้นมา รอก่อนเถอะ เดี๋ยวจะรีบมา" จ่าพิชิตรบอกกับหมอนรก
ก่อนจะขอตัวไปซื้อหมายค้นจากร้านสะดวกซื้อมา

เมื่อตำรวจไป นายแพทย์นำชัยจึงรีบวิ่งไปยังห้องผ่าตัดชั้นใต้ดิน เพื่อตรวจดูมนุษย์ตะขาบตรีนิรมิตของเค้า

แต่สิ่งที่เค้าพบคือความว่างเปล่า


"พวกมันหายไปไหน"

ตื่นเต้นๆ
ไม่รู้จะเป็นไงต่อ

"สสารไม่มีวันหายไปจากโลก" นายแพทย์นำชัยคิดถึงความจริงข้อนี้ เค้าหันหลังเดินย้อนกลับไปดูอีกฝั่ง

แต่ทันใดนั้น โดยไม่ทันตั้งตัว
นายแพทย์นำชัยก็ถูกจู่โจ่มจากด้านล่าง

มีดผ่าตัดปักลงตรงกลางเท้าเหี่ยวๆ เลือดชั่วไหลออกมาทันที

"เอ๋งงงงงงงงงงอร๊ากกกกก" มันร้องอย่างเจ็บปวด

"มึงตายแน่ ไอ้หมอหน้าลูกพรุน" ซีอิ๋วร้องอย่างบ้าคลั่ง แล้วดึงมีดออกจากเท้า แล้วปักเข้าที่เข่าของมันอีกที่

นายแพทย์นำชัยกรีดร้องแล้วล้มลงกับพื้น

ซีอิ๋วไม่รอช้า คลานเข้าไปหาทันที

"เคยโดนตะขาบกัดไหมจ้ะ"

"สุโก่ยไหมล่ะ หึหึ"

นพ.นำชัยถูกตะขาบกัดจนหนังแถวเหนียงคอหลุด จึงหมดสติไป

ซีอิ๋วหัวหน้าหมู่จึงตะโกนบอกทุกคน

"อ้าวพวกเรา เดี๋ยวกระผมจะนำทุกท่านคลานไปด้วยกัน
ท่องพร้อมกันนะ ไฟโตะ ไฟโตะ เอ้าไป"

ทั้งสามพากันคลานมาจนถึงบันได จุดวิบากกรรมที่สุดในบ้านหลังนี้

"ซวยแล้วไงกรู ยิ่งกว่าวิ่งกระสอบสามขาอีก" ซีอิ๋วคิด

"พวกเราอย่าได้ท้อ ผมเป็นลุกพระอาทิตย์ พวกคุณคืออินทรีย์ เราต่างอยู่บนท้องฟ้า จะต้องเหินหาวไปด้วยกัน ไฟโตะ ไฟโตะ" ซีอิ๋วพูดปลุกใจ

ก่อนจะค่อยๆดันร่างตัวเองขึ้นบันไดทีละขั้น อย่างยากลำบาก

เมื่อซีอิ๋วพยายามยกตัวขึ้น เค้าต้องสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลก อันรวมไปถึงน้ำหนักตัวของตัวเอง และผู้ติดตามอีกสองคนที่ถูกเย็บติดกับปลายรูตูดของเค้า

มันช่างเป็นวิบากกรรมสู่การปีนป่ายหาอิสรภาพ ที่ทำได้คือการใช้แขนและตัวช่วยกันยกร่างขึ้นไป โดยมีเค้าทำได้แค่ยันไว้กันร่วง เพราะเค้าไม่สามารถใช้เข่าขยับได้อีกแล้วเนื่องจากเอ็นกระดูกสะบ้าถูกตัด

สองสาวด้านหลังต่างจับมือประคองกันและกัน ช่วยกันดึงร่างของฝ่ายหลังขึ้นมา

ยิ่งปีนขึ้น ก็ยิ่งทำให้บาดแผลที่เย็บไว้ ขาดออกจากกัน
ระหว่างกลีบก้น - รูทวาร และปากกับแก้ม ยิ่งดึงขึ้น ก็ยิ่งทำให้บาดแผลฉีกขาดออก
บัดนี้เลือดเน่า และของเสียที่ตกค้างบริเวณช่องปากกำลังไหลทะลักซึมเปื้อนเป็นดอกดวงไปหมด

ทั้งสามได้แต่พยายามไต่ขึ้นให้เร็วที่สุดถึงแม้นายแพทย์นำชัยจะหมดสติไปแล้วก็ตาม

แต่ไม่ มันยังไม่ตาย!!!!
นายแพทย์นำชัยเบิกตาโพล่งเมื่อรู้ว่าสัตว์รับใช้กำลังจะหนีไป

"กรูไม่ให้เมิงไป กลับมา" นายแพทย์นำชัยในสภาพง่อยเปลี้ย ลงคลานกับพื้นเหมือนผีเรื่องเดอะ ริง ฟิวชั่นกับตัวกอลลั่ม

ซีอิ๋วดันร่างตัวเองขึ้นไปเรื่อยๆ พร้อมขบวนต่อท้ายที่ค่อยๆประคองกันไว้ ด้วยจุดเชื่อมระหว่างปากและทวารหนักที่เริ่มเป็นแผลฉีกขาด

เลือดจากร่องตูดไหลรินไปทั่วขั้นบันได


"ไฟโตะ ไฟโตะ จะถึงชั้นบนแล้วพวกเรา ทนหน่อย" ซีอิ๋วตะโกน ขมิบกล้ามเนื้อตูดเต็มที่เพื่อช่วยสูบปากปานเดือนขึ้นมา

ในขณะเดียวกันนายแพทย์นำชัยก็ปียป่ายตามมาอยู่ติดๆ

"กรูไม่ให้เมิงงงงงปายยยยยยย เมิงงงต้องเป็นของกรูวววตลอดกาลวววววว์" นายแพทย์นำชัยคลานขึ้นบันไดตามมา แล้วลงลิ้นเลียเลือดจากทวารหนักตะขาบอย่างเอร็ดอร่อย

หึหึ

ตะขาบทั้งขบวนคลานถึงชั้นหนึ่งเป็นผลสำเร็จ ตะขาบปล้องสอง ปานเดือนชี้นิ้วไปยังห้องนอนใหญ่ บอกตะขาบส่วนหัวให้ทราบว่า ทางออกอยู่ที่ไหน

ปานเดือนเอาแขนป่ายไปหาจันทร์ฉายท้ายขบวนเพราะรู้สึกว่าเพื่อนเธอเริ่มอ่อนแรงลงมาก

เนื้อตัวของจันทร์ฉายเริ่มม่วงคล้ำขึ้นทุกที

ทั้งหมดพากันคลานเข้าห้องนอนใหญ่ไป

แต่พวกเค้าจะหนีพ้นจากหมอนรกที่คลานมาติดๆได้ไหม

ปานเดือนชี้นำทางไปยังหลังม่าน เพราะเธอจำได้ว่ากระจกบานนั้นแตกเรียบร้อยแล้ว นี้คือทางออกทางเดียวของบ้านหลังนี้

"ฉิบหาย มันเสือกเปลี่ยนกระจกใหม่" ซีอิ๋วช๊อค ไม่ต่างไปจากปานเดือน!!!

แล้วเราจะออกยังไง?

มันส์ๆ

"ห้องนี้มีโคมไฟ ใช้มันซะ" ปานเดือนพูดผ่านรูตูดของซีอิ๋ว

มันมาแล้ว มันมาแล้ว มันมาแล้ว

ซีอิ๋วคลานเข้าไปดึงโคมไฟมา

มันใกล้เข้ามาแล่ว ใกล้แล้ววว

ลุ้นๆ วุ้ย อิอิ

ซีอิ๋วใช้โคมไฟทุบกระจกอย่างบ้าคลั่ง

กระจกร้าวไปหมด แต่ไม่แตก!!!

"ทำไรกันอยู่หรอวจ้ะ" เสียงแหบๆที่คุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าประตู

ซีอิ๋วตกใจเค้ารีบคว้าเอาเศษกระจกที่แตกบางส่วนขึ้นมาทันที

"หึหึ มาเลย กรูมีมีดนะจ้ะ" นายแพทย์นำชัยคลานเข้ามาหาใกล้ๆ

"กรูมีเศษกระจก เดี๋ยวเมิงก็รู้ใครจะอยู่ ใครจะไป" ซีอิ๋วตอบ

ทันใดนั้น ซีอิ๋วก็เริ่มต้นหัวเราะ
มันช่างเป็นเสียงหัวเราะที่ขมขื่นเสียนี้กระไร

ทำไมมึงไม่เอาโคมไฟฟาดหมอ?

"เมิงเป็นพระเจ้างั้นซินะ" ซีอิ๋วเริ่มต้นพูด

"งั้นฉันก็เป็นเพียงแค่แมลงเล็กๆที่ไร้ค่า ฉันมันไม่มีความดีหลงเหลือในชีวิต ขับไล่พ่อแม่ตัวเองออกไปจากบ้าน ทิ้งลูกตัวเองไม่ยอมเลี้ยงดู" ซีอิ๋วเปิดใจอย่างอาลัยชีวิต

"ฉันใช้ชีวิตอย่างเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด ชีวิตของฉันจริงๆมันต่ำต้อยยิ่งกว่าแมลงเสียอีก" ซีอิ๋วพร่ำครวญ


ปานเดือนร้องไห้อย่างหวาดกลัว เธอไม่เข้าใจว่าชายที่เอาก้นประชิดปากเธอตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
เธอรู้แต่ว่าขนตูดมันดกมาก

"ซีอิ๋วนายทำอะไรนะ" ปานเดือนกระซิบผ่านรูตูด

นายแพทย์นำชัยเริ่มงงกับสิ่งที่ซีอิ๋วต้องการพูด

"ใช่แล้วพระเจ้า ถึงฉันจะเป็นคนไม่ดี เห็นแก่ตัว และไร้ค่า แต่นี้คือสิ่งที่ฉันเป็น หากแต่นี้คือบทลงโทษของพระเจ้าใช่ไหม"

ซีอิ๋วพูดต่อด้วยน้ำตาที่นองหน้า
"ฉันไม่อาจยอมรับได้ เพราะฉันยังอยากเห็นศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์อยู่"


พูดจบเค้าก็หยิบเศษกระจกปาดคอตัวเองทันที

ปานเดือนหวีดลั่น
"เมิงตายไม่ได้นะค่ะ ถ้าเมิงตายแล้วใครจะนำขบวน อีโง่ซีอิ๋ว กรี๊ดดดดด"

แต่ดูท่าเสียงจากรูทวารหนักจะขึ้นมาไม่ถึงสมองของซีอิ๊ว เพราะเค้ายังคงจับเศษกระจกกรีดลำคอตัวเองต่อไปจนเส้นเลือดใหญ่ถูกตัดขาด

ลูกพระอาทิตย์อย่างเรา ยอมตายดีกว่าอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี เป็นคนตูดแหกถูกเย็บติดเยี่ยงสัตว์พิการ ซาโยนาระ ซาราเฮโง เจแปน จงเจริญ

ซีอิ๊ว ส่วนหัวไปซะแล้ว ที่จริง คนก็เยอะกว่า แขนเยอะกว่า ขาเยอะกว่า น่าจะสู้ได้นะ

อ๊อด อ๊อด~
เสียงออดดังขึ้นแล้ว
ตำรวจสองนายกลับมาที่บ้านพร้อมหมายค้น

นายแพทย์นำชัยรู้ดีว่า ถึงเวลานี้ มีทางเดียวคือหนี

อ้าว อิบ้า อิซิอิ๊วบ้า อุตส่าห์เชียร์ แสรดดด ยอมตายซะละ แล้วเลือดซามูไรเค้าต้องเอากระจกมาคว้านท้องเฟ้ย 555

คุงขนมปัง รู้นะว่ารีเฟรชอยู่ อิอิ (ผมก็เหมือนกัน)

"เฮ้ย! จ่า เรียกตั้งนานแล้วมันยังไม่ออกมา เราบุกเข้าไปเลยดีกว่า" จ่าสมหมายแนะนำ

"ดี" จ่าพิชิตรตอบ

หมอนรกลี้ภัยมาหลบอยู่ที่ห้องสระว่ายน้ำ

"คุณหมอ อยู่ไหมครับ เราจะมาขอค้นบ้านอย่างถูกกฎหมายนะ" จ่าพิชิตรร้องเรียก

อุตส่าห์เชียร์ ดันตายซะงั้น

จ่าสมหมายแยกไปตามหา เค้าเดินไปตามทางที่จะเข้าห้องสระว่ายน้ำ ทันใดนั้นเค้าก็เริ่มรู้สึกวิงเวียนศรีษะจากการที่เผลอดื่มน้ำผสมยาสลบในตอนแรก

นายแพทย์นำชัยได้ยินเสียงอาเจียนก็รู้เลยทันทีว่ายาเริ่มทำงานแล้ว

"หึหึ รอเมิงเข้ามานี้แหละ กรูจะได้ฆ่าเมิงถนัดถนี่หน่อย"

ส่วนจ่าพิชิตรก็แยกไปดูที่ห้องใต้ดิน เค้าพบเตียงผ่าตัด และบรรดาเศษเนื้อ เศษเลือด

"นี้มันโครงการวิจัยอะไรของมันว่ะ" จ่าพิชิตรคิด

ในขณะที่จ่าสมหมายก็โซซัดโซเซเดินเข้าห้องสระว่ายน้ำไป โดยหารู้ไม่ว่ามีมัจจุราชเฝ้ารออยู่

"โป้งๆๆๆๆ" เสียงปืนดังขึ้น

"เฮ้ย! เกิดไรขึ้นนิ เสียงดังมาจากด้านบน" จ่าพิชิตรตกใจลั่น เค้ารีบวิ่งไปดูทันที

จ่าพิชิตรวิ่งขึ้นมาแล้วสุ่มเปิดประตูที่คิดไว้ว่าต้นเสียงมาจาก

แล้วเค้าก็ผงะ

เมื่อเห็นสภาพมนุษย์พิกล คนพิการ ในสภาพถูกเย็บติดกัน

"ตัวเห้ไรว่ะ" เค้าอุทาน

"ไม่ใช่เห้ นี้มันตะขาบ" ปานเดือนพยายามพูดผ่านรูตูดซีอิ๋ว

"เดี๋ยวค่อยกลับมาช่วยนะ" จ่าพิชิตรพูดแล้ววิ่งออกไปเพื่อหาต้นตอของเสียงปืน
แล้วเค้าก็วิ่งเข้าไปยังห้องสระว่ายน้ำ

แล้วเค้าก็ต้องผงะอีกรอบ

จ่าสมหมายคู่หูของเค้า จู่ๆก็ลงไปดำน้ำเล่นกลางสระ ในสภาพเลือดไหลท่วมตัว

"เกิดอะไรขึ้นกับนาย" จ่าร้อง

ไม่ทันไรคำตอบก็พุ่งเข้าสู่ร่างจ่าพิชิตรทันที ถึงสองครั้ง
ปิ๋ว ปิ๋ว~

"ลาก่อนจ่าพิชิตร"

จ่าพิชิตรฮึดลมหายใจสุดท้ายแล้วจัดการเล็งกระบอกปืนไปยังหมอใจบาปทันที

ปิ๊วๆๆๆๆ


กระสุนทะลุกะโหลกหมอนรกอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว
เลือดพุ่งปะทุใส่พนัง
ดับชีวิตสามายน์ของมันลงทันใด

และแล้วจ่าพิชิตรก็สิ้นใจ ทิ้งร่างลงสู่พื้นน้ำเบื้องล่าง คว่ำหน้าดำน้ำพร้อมคู่หู่ จ่าสมหมายไปด้วยกัน

เหลือเพียงแค่คนข้างบนทั้งสองที่ยังคงติดอยู่กับพันธะที่ไม่สามารถเอาออกได้

หนึ่งคือพันธะทางกายที่ถูกเย็บติดไว้ไม่ให้จากไป

สองคือพันธะทางใจ มิตรภาพที่จะไม่มีวันแยกจาก

นอกจากความตายเท่านั้น...

จันทร์ฉายเริ่มบวม ตัวเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วงเจือเทา สภาพจิตใจที่อ่อนแอ ร่างกายที่ขาดอาหาร บาดแผลและการติดเชื้อ ทำให้เธอค่อยๆทรุดโทรมลง...

ปานเดือนเหลือบมองดูด้านหลังของเธออย่างหวาดผวา เมื่อเธอไม่สามารถสัมผัสถึงชีพจรของเพื่อนได้อีกต่อไป สิ่งที่เกาะอยู่ด้านท้ายของเธอจึงเป็นเพียงซากศพที่ถูกผูกติด

ปากของเธอที่จ่อรูขี้ของคนด้านหน้า บัดนี้มันเป็นกล้ามเนื้อรูขมิบที่ตายแล้ว เธอประกบปากสู่ซากศพคนตาย

และรูขี้ของเธอก็ถูกประกบด้วยช่องปากของคนตาย

เธอเป็นเพียงคนกลางที่ติดอยู่ท่ามกลางคนตายทั้งสอง ที่ไม่อาจจะหนีไปไหนได้

ปานเดือนคิดท่ามกลางน้ำตาและกลิ่นเหม็นเน่า
ในระหว่างที่เธอถูกประกบสองด้าน อะไรจะเกิดขึ้นก่อนกัน ระหว่างซากศพทั้งสองจะเน่าเปื่อยและค่อยๆย่อยสลายตัวเองไป หรือจะเป็นเธอที่จะเน่าสลายสิ้นใจตายก่อนกัน



เธอเองก็ไม่ทราบเช่นกัน ว่าสิ่งใดจะเกิดก่อน
แต่เธอรู้ว่ามีเพลงนึงที่เธออยากร้องให้ทุกคนฟังตอนนี้

"อยู่ตรงกลางใจ อยู่ที่ใจกลาง ความเจ็บปวดรวดร้าวที่มี
ไม่เคยคิดเลยสักนิด ว่าชีวิตต้องมาพบจุดจบอะไรอย่างนี้
เจ็บแต่ยอมไป ปล่อยวางดวงใจให้กับคนที่เขาต้องการ
เธอจากไปแล้ว เหลือเพียงความอ้างว้าง "

จบ

กำกับและเขียนบทโดย
ทอม หก

จบล่ะครับ ขอบคุณที่ติดตามชมกันอย่างทรหด
สำหรับใครที่บอกว่า "ไม่เห็นโหดเลยยย" "นึกว่าจะเลือดเยอะ ขี้เยอะกว่านี้" อย่าพึ่งเสียใจไป

เพราะพี่หก แกบอกว่า first sequence นี้แค่เป็นเดโม่ลองไอเดียเฉยๆ เค้าจะเอาจริงอย่างหนักหน่วงในชุดต่อไป ชุดใหม่
The Human Centipede (full sequence) โหดกว่าเดิม ทารุณจิตใจกว่าเดิม และจะมีผู้เล่นทั้งหมด 12 ปล้องด้วยกัน (กรี๊ด!)
2011 นี้เจอกัน


**สำหรับใครที่สงสัยว่าอ้าวก็หมอมันตายแล้ว มันจะกลับมาได้ไง อันนี้เราขอเดาว่ามันอาจจะออกมาเป็นแบบ The Evil Dead คือภาคแรกทุกคนก็ตายหมดใช่ป่ะ แล้วพอภาคสองมันก็เอากลับมา replay ใหม่หมด ยืนพื้นบนพล๊อตเดิม แต่เปลี่ยนเรื่องราวให้ตื่นเต้นขึ้น / หรือไม่อย่างนั้น ก็อาจจะมีผู้ร้ายตัวใหม่เลยก็ได้...

รอดูแบบฉบับ 12 ปล้อง อย่างใจจดใจจ่อ คงรอไม่นานนะ

มี fact น่าสนใจของหนังมาเล่าให้ฟัง

* ไอเดียของหนังมาจากเรื่องตลกที่พี่หกแกคุยกับเพื่อนเล่นๆว่า อยากจับพวกเด็กซนมาลงโทษด้วยการจับปากเด็กไปอัดเข้ากับตูดคนขับรถบรรทุก... ไม่น่าเชื่อว่าหนังเรื่องนึงจะมาจากมุขพิเรนท์ๆแบบนี้ได้

* หลังจากเริ่มนำไอเดียมาพัฒนาเป็นplot พี่หกแกก็ได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับเหตุการณ์ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่เนเธอร์แลนด์ถูกเยรมนี (เป็นนาซีในตอนนั้น) บุกเข้ามายึดประเทศ รวมทั้งจับเชลยไปทำการทดลองทางการแทพย์เพื่อพัฒนาอาวุธชีวภาพ เพราะเศษเสี้ยวความโหดร้ายที่เยรมนีได้กระทำกับประเทศตัวเอง (หนังเรื่องนี้เป็นหนังเนเธอร์แลนด์จ้ะ) พี่หกแกเลยนำมันมาผสมผสานในการสร้างตัวละครหลักของเรื่อง หมอนรกชาวเยรมนี ที่มีบุคลิกอำมหิตแบบนาซี รวมทั้งการสร้างความหมายแฝงถึงการเข้ายึดครองแผ่นดิน (ร่างกาย)เข้ามาใช้เพื่อสอดรับกับเนื้อเรื่อง

* สาเหตุที่พี่แกเลือกชาวญี่ปุ่นมาเป็นหัวขบวนก็มีความหมายนะ นั้นเพราะ เยรมนีและญี่ปุ่นต่างก็เป็นฝ่ายอักษะด้วยกันในสมัยสงครามโลก พี่แกเลยจัดการเปลี่ยนขั้ว ให้สองประเทศมาตีกันเองซะเลย และนอกจากจะทำให้สองประเทศขัดแย้งกันทางความคิดแล้ว (หมายถึงตัวละครในเรื่อง) ผกก. ยังต้องการสร้างกำแพงทางภาษาขึ้นมาเพื่อแยกทั้งสองออกจากการสื่อสารต่อกันโดยสิ้นเชิง

* ตอนที่ casting หนังเรื่องนี้ มีนักแสดงหญิงจำนวนมากที่เข้ามาทดสอบบท ขอถอนตัวไปเป็นจำนวนมาก เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องอยู่ใน"ท่า"ไหนตลอดการถ่ายทำ

* Dieter Laser ผู้รับบทเป็นหมอใจโหด ทำสมาธิในการถ่ายทำแต่ละครั้งด้วยการปลีกตัวอย่างสันโดษ ไม่พูดคุยกับนักแสดงคนไหน ไม่ทานอาหารร่วมกับคนในกองถ่าย (เค้าจะนำอาหารมาเองทุกครั้ง) เพื่อเป็นการโฟกัสไปที่ลักษณะนิสัย และบุคลิกของตัวละครที่อยู่อย่างแปลกแยก และโดดเดี่ยว

* พี่หกแกต้องการให้หนังเรื่องนี้มีความแม่นยำตามหลักการและเหตุผลทางการแพทย์มากๆ (ในการสร้างมนุษย์ตะขายที่มีชีวิตได้จริงหลังผ่าตัด) จนถึงขั้นไปปรึกษากับศัลยแพทย์ชาวดัตช์ ในตอนแรกคุณหมอไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร และไม่อยากเสี่ยงเอาชื่อเสียงตัวเองมานั่งขยายผลวิปริตแบบนี้ แต่เมื่อได้ลองอ่านสคริปต์หนัง แกก็เปลี่ยนใจแล้วหันมาให้คำแนะนำอย่างเต็มที่ โดยนำหลักการและทฤษฎีที่น่าจะเป็นไปได้มาใช้ในบทหนัง ซึ่งตัวมนุษย์ตะขาบที่เราเห็นในหนัง ก็มาจากแบบร่างสเก๊ตของคุณหมอนั้นเอง

โฆษณาสำหรับหนังเรื่องหน้า

Entrails of a Virgin: โหดกระชากหอย



เร็วๆนี้ ที่ห้อง 20+

โหดดดดดกระซวกกกหอยย น่าดูๆๆๆ

มาฉายไวไวน้ำหนึ่ง

จบแล้ว ปานเดือนซวยไป จะออกไปไหนยังไงล่ะนั่น ไม่อยากนึกภาพเวลาหลุดออกมาเลยวุ้ย ทั้งริมฝีปาก ทั้งฟัน ทั้งแก้ม มันต้องโหว่จนแบบว่า ....อึ๋ยส์ส์ส์ส์

ภาคต่อไปสงสัยหมอต้องมีผู้ช่วยแน่ๆ จับคนมาตั้ง 12 คน อิอิ ขอบคุณจขกท.ที่เอาหนังจิตๆมาฉายค้าบบบ

จบซะงั้นอ่ะ
ง่ายดีนะเนี่ย

สงสารนางเอก

ทั้งเรื่องที่ดูมา ซาบซึ้งเรื่อง ปานเดือน กับ จันทร์ฉาย จับมือกันเเสดงให้เห็นว่า เพื่อนต้องไม่ทิ้งกัน

ทำไมแผลเย็บตาหมอไม่เนียนเลย แต่ละเข็มห่างเกินไป งกไหมเย็บนี่หว่า

ว่าแล้วเที่ยงนี้กินข้าวราดแกงกะหรี่ดีกว่า

ขอบคุณมากคร้าบบบบ

ถ้าเอาผู้ร่วมเล่นเกมSAW มาเป็นมนุษย์ตะขาบ สงสัยคงยอมปากฉีกกันสบายๆ

หนังสนุกแบบ แอวะ ฮึบ! อะ! อ๊อก!! ดีค่ะ ขอบคุณคนฉายมากนะคะ
ขอบคุณสำหรับข้อมูลของหนังด้วย ขยันจริงๆ เลย
รอติดตามเรื่องต่อไปด้วยใจระทึก

จบได้แบบว่า สงสารคนกลางอ่า ทำไมพี่อิ๊วถึงได้ใจเสาะเยี่ยงนี้ ฆ่าหมอให้ตายแล้วหาทางรอดไม่ดีกว่าเหรอ อุตส่าห์ปีนหนีมาถึงขนาดนี้แล้ว ขัดใจวุ้ย

ขอบคุณคนฉายนะค่ะ ^^