ระหว่างที่รอคนเข้าโรง
ผู้ฉายก็ขอนำของว่างมาเสิร์ฟให้ผู้ชมทานแกล้มระหว่างนั่งรอไปก่อน

เดี๋ยวอีก 10 นาทีจะมาฉายนะ

มาแหละๆๆๆ


มันเป็นยามบ่ายแก่ๆ อันแสนเงียบสงบ บริเวณถนนหลวงย่านชานเมืองที่รถวิ่งไม่พลุกพล่าน

บุคลปริศนาคนนึง นั่งอยู่ในรถสีขาวของเค้า ที่จอดทิ้งไว้บริเวณริมทาง ไม่มีใครทราบว่าเค้าจอดรถไว้เพื่อสิ่งใด
นอกเหนือไปจากการหยิบรูปถ่ายสุนัขสามตัวยืนเรียงดมตูดพวกมันเองอย่างน่าผิดปกติขึ้นมาดู
จากมือที่แสนเหี่ยวย่น บ่งบอกถึงริ้ววัยแห่งชีวิตที่ผ่านพ้นมานานเหลือเกิน

ชายคนนั้นสะดุ้งขึ้นจากภวังค์ เมื่อยินเสียงรถบรรทุกคันนึงมาจอดลงด้านหลังรถเค้า
สายตาภายใต้แว่นกันแดดสีมะเกลือมองสะท้อนผ่านกระจกข้างเพื่อรอดูการเคลื่อนไหวของรถคันหลัง

คนขับรถบรรทุกรีบวิ่งแจ้นลงจากรถ พร้อมกระดาษทิชชู่คลีเน็กซ์ แล้วเดินบิดเป็นเลขเก้าไทยหนีหายไปในป่าละเมาะริมทาง ดูจากอากัปกิริยา คาดได้ว่าคงใกล้แตกแล้ว

ชายแก่ค่อยๆเปิดประตูรถ และปิดมันอย่างเบามือที่สุด
เค้าจ้องมองเหยื่อของเค้าที่กำลังปลดปล่อยงูร้ายในตัวคืนสู่ดิน

ชายแก่ค่อยๆหยิบวัตถุด้ามยาวที่เก็บไว้ยังเบาะหลังของรถออกมา แล้วซ่อนมันไว้ใต้เสื้อคลุม

การรอคอยกำลังสิ้นสุด
เค้าคิด ขณะสูดกลิ่นปูดองที่โชยมา

หนุ่มคนขับรถค่อยๆรีดงูออกจากตัวทีละปล้องสองปล้อง เมือกลิ่มและกากใยกำลังเล็ดผ่านหูรูดอย่างคล่องแคล่ว เค้าไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้

อันตรายกำลังย่องเข้ามาจากทางด้านหลัง

ชายแก่ดึงวัตถุด้ามยาวออกจากเสื้อคลุมแล้วเล็งไปที่เหยื่อของเค้า โดยไม่รอช้า

ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาภายในยามบ่ายอันแสนสงบ

มีเพียงมัจจุราชเท่านั้นที่ล่วงรู้ถึงความสยองวิปริตที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป



จากผู้ฉาย All Night Long 2-3 และ Phenomena
กระทู้ฉายหนังโหดภูมิใจเสนอ

The Human Centipede (first sequence) จับคนมาทำตะขาบ (ชุดแรก)

ณ โรงแรมแห่งนึง ประจำอำเภอฉวาง มลรัฐขอนแก่น ประเทศเยอรมนี

หญิงสาวอเมริกันนามว่า "จันทร์ฉาย" กำลังติดต่อบริการสอบถามเส้นทางอยู่กับฝ่ายททย. (ท่องเที่ยวเยอรมนี)

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอมาเที่ยวในเมืองเบียร์เด่น เบนซ์ดี นาซี(เคย)ครองเมือง

"อยากทราบเส้นทางที่จะเลี้ยวเข้า สันกำแพง ค่ะ คือจะไปร่วมงานผีตาโขนที่นั้นค่ะ ไม่ทราบว่าไปทางไหน"

"ตอนนี้ ททย. ปิดทำการแล้วนะค่ะ รบกวนโทรมาใหม่พรุ่งนี้ค่ะ" เสียงเครืองตอบรับอัตโนมัติพูด

ในขณะเดียวกันปานเดือน เพื่อนสาวที่มาเที่ยวกับเธอด้วยก็กำลังคุยกับแฟนอยู่

"ตะเอง คิดถึงนะ ตะเองกินไรบ้างยัง อย่ามัวแต่เดินกินของฟรีตามซุ้มที่บิ๊กซีล่ะ...ไว้เค้ากลับไปจะทำแกงส้มผักกระเฉดให้กินนะ"

"นิ จันทร์ฉาย แกหาทางไปสันกำแพงได้ยังอ่ะ" ปานเดือนถาม

"แปบนะ เปิดแผนที่ก่อน....อ้าว นี้มันแผนที่ประเทศจีนนิหว่า" จันทร์ฉายfail

ทั้งสองสาวตัดสินใจเช๊คเอ้าท์จากโรงแรม โดยไม่ลืมกวาดสบู่เหลว ยาสระผม ผ้าเช็ดตัว หมวกคลุมอาบน้ำ โคมไฟ ปลอกหมอน ผ้าปูเตียงติดมาด้วย

ระหว่างที่ขับรถข้ามจังหวัดเพื่อหาทางไปงานผีตาโขน ที่สันกำแพง


"แกนิมันเซ่อจริงๆ ฉันไม่น่าเอาแกมาให้เป็นภาระเลย" ปานเดือดวีนไม่หยุด

"แกอ่ะ ฉันขอโทษนะ" จันทร์ฉายขอโทษขอโพย สปอนเซอร์ที่ช่วยออกค่าเรือบินมาเที่ยว

"แกหุบปากไปเลย ทีนี้จะไปยังไงต่อละ มืดก็มืด หลงทางแล้วนั้น" ปานเดือนวีนต่อ

"ลองเลี้ยวตรงนั้นซิจ้ะ คุณเพื่อน" จันทร์ฉายเสนอความเห็น

ปานเดือนจึงเลี้ยวตาม

รถขับเข้าทางไปได้ไม่นาน มันก็สะดุดเข้ากับวัตถุแข็งเข้า จนยางทะลุ

"ปุ๊ง" เสียงเหมือนปลาปักเป้าตดดังขึ้น

"ฉันว่ารถยางแบนแล้วแน่เลยอ่ะ"ปานเดือนร้องบอกด้วยความตกใจ

ทั้งสองสาวออกมาดูนอกรถ

"โอ๊ยยยย ยางแบนจริงๆด้วย" ปานเดือนบ่น

ปานเดือนลองโทรติอต่บริษัทรถเช่า หรือตำรวจท่องเที่ยว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เธอคิดออกในยามฉุกเฉิน

แต่ไม่มีปลายทางใดที่สามารถติอต่อได้เลย

"สัญญาณแถวนี้เป็นอะไรนะ" ปานเดือนบ่น

ทั้งสองตัดสินใจเข้าไปในรถอีกครั้งนึง

"แกเปลี่ยนยางเป็นไหม จันทร์ฉาย" ปานเดือนถาม

"เปลี่ยนยางจะบ้าเหรอ มือฉันไม่ได้มีไว้จับของต่ำๆแบบนั้นนะ ฉันทำไม่เป็นหรอก" จันทร์ฉายบอก

"งั้นฉันเสนอให้เราเดินไปขอความช่วยเหลือดีกว่า" ปานเดือนเสนอแนะ

"ไม่เอานะ มันอันตราย เกิดถูกข่มขืนแล้วไม่ฆ่านิแย่เลย ถ้าให้เลือกฉันขออยู่ในรถทั้งคืนดีกว่าที่จะออกไปเพ่นพ่านยามดึก" จันทร์ฉายบอก

ไม่ทันไร แสงไฟจากรถที่ขับมาด้านหลังก็สว่างวาบขึ้นมา
ทั้งสองหันหลังไปดู

"ไชโย มีคนมาช่วยแล้ว"

"ปานเดือน เธออย่าลงจากรถนะ เปิดกระจกก็พอ" จันทร์ฉายเสนอแนะ


รถคันดังกล่าวขับช้าๆแล้วเข้ามาจอดประชิดข้างๆรถของสองสาวอย่างแนบใกล้

ปานเดือนค่อยๆลดกระจกลง

"ขอโทษนะค่ะ คือรถพวกเรายางแบนค่ะ คุณพอจะช่วยเหลือเราได้ไหม" สองสาวเว้าภาษาอังกฤษสุดฤทธิ์

เป็นโชคร้ายที่ชายร่างอ้วนพุงพลุ้ยคนนั้นดันฟังไม่ออก เค้าเลยตอบกลับมาเป็นภาษาเยอรมนี จากสัญชาตญาณที่รู้สึก

"พวกแก๊งค์นกต่อจากหนังโป๊ซินะ ฉันเคยเห็นมาเยอะแล้ว หึหึ พวกเธอนิแรงสุดง่ามจริงๆ"

"เค้าพูดอะไรนะ" ปานเดือนถาม เธอเองก็ฟังภาษาเยอรมีไม่ออกเช่นกัน

จันทร์ฉายพยายามช่วยสื่อสาร

"เออ ไอ นีด เฮลพ์ เอออ มาย ยาง อิส แบน น๊อท ไลค์ มาย มิลค์"

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรดีขึ้น ชายอ้วนยังคงสนุกในจิกกัดสองสาวท่ามกลางความหมายและภาษาที่สูญหายจากกัน

"อยากให้ฉันเอาเธอแบบไหนล่ะ หึหึ" ชายอ้วนพูดไปก้หัวเราะไปท่ามกลางควันบุหรี่ที่แพล่มออกมา

จันทร์ฉายหยิบดิกชั่นนารีฉบับพกพาออกมา เพื่อแปลคำพูดของชายแก่

"เอา แปลว่า.... กรี๊ดดดด ไอ้แก่นิมันจะ เอา เราสองคน " จันทร์ฉายตะโกนลั่นด้วยความขยะแขยง

"ปิดหน้าต่างเร็ว" เธอบอกปานเดือน

ปานเดือนรีบหมุนกระจกขึ้น เธอรู้ดีว่าด้วยสภาพของรถทั้งสองที่จอดใกล้กัน ชนิดที่จ่อหน้าต่างติดกัน สามารถทำให้ชายแก่ลอดเข้ามา เอา ทั้งเธอและเพื่อนได้ หากเค้าหื่นพอ

ทั้งสองตัวสั่นอยู่ในรถ มันช่างเป็นฝันร้ายสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย กับคนแปลกหน้า ต่างภาษา ในที่ๆเปลี่ยวเช่นนี้

มันยังคงจอดรถประกบอยู่ข้างๆ ไม่ขับไปไหน

"เมื่อไรมันจะไปว่ะ" ปานเดือนด่า

แม้ไม่ได้ยินเสียง แต่ชายแก่ก็รู้ว่าสาวอเมริกันในรถค้างๆกำลังด่าเค้าอยู่
เค้าจึงแลบลิ้นใส่เธออย่างโกรธเคือง

"แบร่ๆๆๆ"

ขออนุญาติปาดนิดนึงนะ ไม่ทราบว่าจขกท. เอาหนังเรื่องนี้มาจากไหนเหรอ DVD หรือโหลดมา
เราอยากได้เเบบมีซับไทยมากเลยง่า

ซักพักชายอ้วนก็ขับรถออกไปอย่างช้าๆ

ทั้งสองถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"แต่ฉันยังไม่แน่ใจ ใครจะรู้มันอาจขับไปเรียกเพื่อนท้ายซอยมารุมกินข้าวผัดอเมริกันเราก็ได้" ปานเดือนคิด

"ฉันว่าเราควรออกจากรถไปขอความช่วยเหลือดีกว่า " ปานเดือนพูดต่อ

"แต่ถ้าภายใน 10 นาที เราไม่พบใคร เราต้องวิ่งกลับมาที่รถนะ" จันทร์ฉายเสนอแนะ

อืม ตกลง

ฉายต่อๆ

สองสาวตัดสินใจลงจากรถเพื่อขอความช่วยเหลือ
จันทร์ฉายถือไฟฉายส่องทาง

ป่าในคืนนี้ช่างมืดเหลือเกิน

ทั้งสองมองหาบ้านพักใครซักคน แต่ก็ดูเหมือนรอบข้างจะมีแต่ต้นไม้เหมือนๆกันไปหมด

เรียนจขกท. ตอบคห.37 ด้วยครับเเหะๆ

ตอบคห.37 (พึ่งเห็นอ่ะ)
โหลดมาครับ ซับไทยคงยังไม่มีหรอก เพราะหนังเรื่องนี้พึ่งออกมาเองนะ

------------

ต่อๆๆ

จันทร์ฉายเริ่มหมดความอดทน

"เพราะเธอคนเดียว พวกเราเลยต้องหลงอยู่ในป่านิ เราไม่น่าออกมาจากรถเลย" จันทร์ฉายแหวใส่

"นิเลิกฟูมฟายแล้วเดินต่อได้ไหม" ปานเดือนวีน

"ไม่พอกันที ฉันไม่ไป ฉันจะกลับไปที่รถ" จันทร์ฉายยืนกราน

"ดูนั้นซิ ตรงนั้นมีไฟด้วย" ปานเดือนร้องบอกอย่างดีใจ

โหลดมาจากไหนเหรอครับ

ทั้งสองรีบวิ่งไปยังแสงไฟ ท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำอย่างดูจงใจให้สถานการณ์ดูวุ่นวาย

แสงไฟนั้นมาจากบ้านหลังนึงที่ตั้งอยู่กลางป่าใหญ่นี้

ตอบคห.46 บิทครับ เซิจเอาเลย

---------------

สองสาวจ้ำอ้าวเข้าไปท่ามกลางเศษดินและหญ้าจากสนามหน้าบ้าน พวกเธอวิ่งผ่านจนไม่ทันสังเกตป้ายหลุมฝังศพเล็กๆที่เขียนไว้ว่า
"แด่หมาน้อยๆของฉันทั้งสามตัว"

สองสาวถอดรองเท้าส้นสูงแล้วเดินเหย่งๆฝ่าน้ำที่เจิ่งนองวิ่งตะโกนขอความช่วยเหลือ

"มีใครอยู่ไหมค่ะ ช่วยด้วยค่ะ"

พวกเธอวิ่งเลาะฝ่ามาอีกด้านนึงของบ้านที่สร้างเป็นเหมือนรูปตัว L คล้ายๆกับกำแพงเมืองล้อมเข้ามุม

"มีใครอยู่ไหมค่ะ" พวกเธอตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าและฝนที่ตกพราดๆ

ทั้งสองกดออดบ้านอย่างรัว
"มีใครอยู่ไหมค่ะ"

เรือนซ่อนศพมาแว้วววว

คนฉายอาจฉายช้าลงนะ ดูทีวีไปด้วย อิอิ

เสียงสัญญาณดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ปลุกให้เจ้าของบ้านออกมาเพื่อดูว่าใครกันที่มากดออด

เค้าเดินตรงมายังประตู แล้วมองลอดผ่านกระจกด้านข้าง

สองสาวลิงโลดด้วยความดีใจเมื่อได้พบกับเจ้าของบ้าน

"รถเราเสียกลางป่าค่ะ ขอเราใช้โทรศัพท์หน่อยได้ไหมค่ะ" จันทร์ฉายพูด

"มือถือเราไม่มีสัญญาณ รถเราเสีย ขอเราเข้าไปในบ้าน ใช้โทรศัพท์คุณหน่อยนะค่ะ" ปานเดือนเสริม

ทั้งสองตัวหนาวสัน ตัวเปียกปอนกลางสายฝย มาสคาร่าราคา 69 บาทไหลย้อยเปื้อนอาบใบหน้า

ชายแก่คนนั้น ที่มีตาทั้งสองข้างห่างกันประหนึ่งเอาบวบมาคั่น เค้าหยักหน้าด้วยท่าทางฝืนๆ ก่อนจะเชิญให้ทั้งสองเข้าไปในบ้าน

จากนั้นจึงล๊อกประตูใส่ก่อนให้เรียบร้อย
คืนนี้จะต้องไม่มีอะไรมารบกวนงานเรา

ชายแก่คิด

ชายแก่เชิญสองสาวเข้ามานั่งพักในห้องนั่งเล่น
ห้องนั่งเล่นซึ่งมีภาพวาดทารกแฝดสยามแขวนไว้เป็นจุดเด่น

ปานเดือนเริ่มต้นอธิบายอีกครั้ง

"เราเป็นท่องเที่ยว รถเราเสียกลางทาง คุณพอจะติดต่อศูนย์บริการ หรือตำรวจให้เราหน่อยได้ไหมค่ะ" เธอพูดด้วยเสียงสั่นจากความหนาว

ชายแก่คนนั้นจ้องเธอทั้งสองอย่างเขม็ง สายตาเค้าประทับยังทั้งสองอย่างตั้งมั่น

"ว่าแต่เธอสอคนเป็นญาติพี่น้องกันรึเปล่า" เค้าถาม

"เปล่าค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน" จันทร์ฉายตอบ

ชายคนนั้นยิ้มเบาๆ เมื่อรู้ว่าทั้งสองไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน

"งั้นผมจะโทรศัพท์ไปแจ้งให้ ว่าแต่พวกคุณหิวน้ำไหม" ชายแก่ถาม

"ขอน้ำเปล่าแล้วกันค่ะ ทั้งสองตอบ

ชายแก่เดินเข้าไปในคัว เปิดตู้แล้วหยิบแก้ว 2 ใบออกมา

"สวัสดีครับ ผมนายแพทย์นำชัย โทรมาแจ้งว่ามีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติสองคนรถเสียอยู่กลางป่า"

"พวกเธอต้องการขอความช่วยเหลือมาก ตอนนี้ผมให้เธอเข้ามาพักที่บ้านก่อน รีบเข้ามาช่วยเหลือด่วนเลยนะครับ"

เสียงของชายแก่ลอดดังมาจนถึงสองสาวที่นั่งรอในห้องนั่งเล่น

"รอดแล้วเนอะแก" จันทร์ฉายพูด

แต่ทั้งสองคงไม่รู้ว่านั้นเป็นอุบายเฒ่าเจ้าเล่ห์
ชายแก่เพียงแค่พูดเองอยู่คนเดียว ไม่ได้โทรศัพท์ไปจริงๆ....


เค้าพูดปิดท้ายประโยคด้วยชื่อถนนที่บ้านเค้าตั้งอยู่ เพื่อหลอกให้สองสาวตายใจว่ารถตำรวจจะมาจริงๆ

ในขณะที่มือก็หยิบยานอนหลับใส่ลงไปในแก้วน้ำ

ชายแก่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมเสิร์ฟน้ำให้สองสาว

ทั้งสองรับน้ำจากชายแปลกหน้าตาห่างเป็นวา
ขึ้นมาจิบๆ

"ไม่ต้องห่วงนะ อีกประมาณครึ่งชม. ตำรวจก็มาแล้ว" เค้าบอก

สองสาวยิ้ม
"บ้านคุณสวยจังเลยนะค่ะ ภรรยาแต่งบ้านเหรอค่ะ" จันทร์ฉายถาม

"ฉันไม่มีเมีย ฉันไม่ชอบคน" ชายแก่ตอบเสียงเยือกเย็น

ปานเดือนหัวเราะแหะๆ แล้ววางแก้วที่พึ่งจิบลงบนโต๊ะ
ด้วยความซุ่มซ่าม เธอจึงเผลอปัดแก้วหก น้ำไหลกระเด็นออกมา

"ว๊ายแม่นมแหก" เธออุทานเบาๆ

นายแพมย์นำชัยลุกพรวดขึ้นด้วยความโกรธ แล้วด่าออกมาเป็นภาษาเยอรมนี

"หัดระวังหน่อยได้ไหม นังคนสารเลว"

สองสาวตกใจกลับอาการที่เกิดขึ้นตรงหน้า

"ฉันขอโทษค่ะ" ปานเดือนรีบละล่ำละลักตอบ

"พวกเธออยู่นี้ ฉันจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ หึโต๊ะเปียก แล้วตัวพกเธอก็เปียกด้วยนะ" นายแพทย์นำชัยพูด แล้วเดินออกไป ทิ้งสองสาวให้อยู่กับความมึนงง

"แม่งเป็นเห้ไรของมันว่ะ" ปานเดือนแอบนินทา

นายแพทย์เดินลงบันไดไปยังห้องใต้ดิน

ที่ห้องใต้ดินที่ถูกจัดให้เป็นห้องผ่าตัด เค้าเดินไปยังหลังเคาน์เตอร์ยา... แล้วมองดูร่าง"เหยื่อ"คนนึงของเค้าที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงคนไข้

เค้าเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา พร้อมยาสลบแบบฉีด จากนั้นจึงอัดมันเข้าไปในหลอด

จันทร์ฉายดื่มน้ำต่อเพราะตกใจจนคอแห้ง

"ไอ้หมอบ้านั้น มันเป็นไรของมัน กะอีแค่ทำน้ำหก ฉันอยากไปจากที่นี้แล้วว่ะ คนอะไรดูน่ากลัวพิลึกไม่เหมือนคน" ปานเดือนบ่น

"ฉันก็อยากไปนะ แต่ตอนนี้ฉันง่วงๆว่ะแก" จันทร์ฉายพูดเสียงสลึมสะลือ

นายแพทย์นำชัยเดินเข้ามาในห้อง แล้วโยนผ้าขนหนูให้ปานเดือน

"ขอโทษนะค่ะ ช่วยต่อโทรศัพท์ให้เราอีกทีได้ไหมค่ะ เราอยากกลับโรงแรม ช่วยเรียกแท็กซี่ให้หน่อย"

"ไม่ ฉันไม่โทรอีกแล้ว" นพ.นำชัยบอกเสียงเด็ดขาด

จันทร์ฉายที่ถูกวางยาเริ่มเพ้อเลื่อนลอย
"เหนื่อย ฉันเหนื่อย"

ปานเดือนเข้าไปดูอาการเพื่อนสาว
"เธอเป็นอะไรนะ"

"Rohypnol ยาสลบที่ใช้กันมากในหมู่นักเที่ยว ไงล่ะ เพียงแค่ผสมน้ำเล็กน้อย ผู้ที่ได้รับก็จะเกิดอาการเหนื่อยล้า มึนงง ไม่ได้สติ และสูญเสียความทรงจำชั่วคราว" นพ.นำชัยอธิบาย ขนาดมองดูเหยื่อสาวของตนนอนเพ้ออยู่บนโซฟา เค้าเอื้อมมือไปลูบหัวเธออย่างยินดี

"ตายแล้ว นิแกวางยาเราเหรอ" ปานเดือดตกใจ เธอพยายามลุกหนี แต่ขาเริ่มอ่อนแรง ถึงแม้จะจิบไปไม่เยอะ แต่ประสาทของเธอก็เริ่มพร่าเลือน เธอล้มกองกับพื้น รู้สึกคลื่นไส้ และอาเจียนเอาของเหลวสีขาวขุ่นออกมาจากปาก

"แกๆๆๆ" เธอพยายามคลานหนีออกไปให้พ้นจากขุมนรก

นายแพทย์นำชัยเคาะเข็มฉีดยาเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปตะครุบตัวเหยื่อไว้

ปานเดือนพยายามดิ้น แต่เธอเริ่มหมดแรงลงทุกที ทุกที

นพ.ใจบาปจัดการเอาขาทั้งสองหนีบร่างที่ขัดขืนของปานเดือนไว้

แล้วจึงแทงเข็มลงบนหลังคอของเธอ

ไม่นานนักปานเดือนก็วูบลง ทุกอย่างดับลงเหลือแต่ความมืดมิด

เช้าวันรุ่งขึ้น นพ.นำชัยนั่งทานข้าวผัดปลาหมึกไข่เค็มอย่างสบายอารมณ์
เค้ากวาดข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะฉีกเอกสารของเหยื่อที่จับมาได้ทิ้งลงกระป๋อง รวมถึงพวกบัตรประชาชนต่างๆที่เก็บได้ด้วย

เค้าเคี้ยวปลาหมึกกรุบๆอย่างเอร็ดอร่อยจากนั้นลุกขึ้น เพื่อไปดูสภาพของเหยื่อ - - พร้อมแล้วซินะ

ปานเดือนค่อยๆเปิดเปลือกตาออก เธอรู้สึกวิงเวียนจากการฟื้นจากฤทธิ์ยา มาสคาร่าไม่กันน้ำ 69 บาท ยังคงเปรอะเปื้อนใต้ตาอยู่แม้จะผ่านไป 1 คืน
เธอฟื้นขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองถูกจับล่ามไว้บนเตียงคนไข้

นี้มันนรกอะไรกัน เธอคิด

ปานเดือนเริ่มกรีดร้อง เธอมองไปยังเตียงข้างๆ
"จันทร์ฉาย เธอตื่นซิ"

ปานเดือนเขย่าตัวเองจากสายรัดที่มัดเธอไว้กับขอบเตียง

จันทร์ฉายเริ่มรู้สึกตัว

เฮ้ยยยยยย!!!!!!!!! พึ่งเห็น ตกใจ

นพ.นำชัยเดินลงมายังห้องผ่าตัดแสนน่ารักของเค้า
เค้าได้ยินเสียงหวีดร้องอันแสนมีความสุขของหมาทดลองแล้ว มันช่างน่าตื่นเต้นเสียจริง

เมื่อไฟเปิด ปานเดือนและจันทร์ฉายก็รู้ว่า ในห้องนี้ไม่ได้เพียงเธอสองคนที่ถูกมัดไว้ แต่ยังมีชายอีกคนนึงที่ถูกจับมัดไว้ พร้อมขอนนกขุนทองผูดมัดคาปากไว้

เค้าคือคนขับรถบรรทุกนั้นเอง

นพ.นำชัยเดินมาที่คนขับรถบรรทุกพร้อมข่าวร้าย

"จากผลการตรวจ เราพบว่านายไม่สามารถเข้าร่วมได้กับผู้เข้าแข่งขันคนอื่น เสียใจด้วยนายไม่ได้ไปต่อ"

ทั้งสองสาวกรีดร้อง เมื่อเห็นนายแพทย์นำชัยถือเข็มฉีดยาแท่งใหญ่ออกมา

"แกจะทำไรเค้า กรี๊ดดดด"

นายแพทย์นำชัยก็ฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือ สารสกัดจากไบก้อนเขียวและผงซันเจี๋ยกำจัดมดปลวกทำงานเร็วกว่าที่คิด

คนขับรถบรรทุกดิ้นไม่นานนักเค้าก็สิ้นใจลง

"คุณถูกคัดออก"

นพ.นำชัยรู้สึกผิดหวังที่หมาทดลองเข้าตายไปหนึ่งตัว แบบนี้แล้วจะ threesome ได้ยังไงล่ะ...

เค้าคิดไปขณะขุดหลุมฝังศพ

เมื่อขาดไปหนึ่ง นพ.นำชัยจึงออกไปหามาใหม่
ครั้งนี้เค้าไปตกเอาหนุ่มแบงค์โตเกียว แถวถนนสาธรมาได้หนึ่งคน

ถึงแม้จะแก่ แต่แรงบังเยอะ นพ.นำชัยอุ้มพ่อหนุ่มแดนอาทิตย์อุทัยที่ยังมีลูกดอกยาสลบปักคาสีข้างอยู่ เค้าแบกหนุ่มคนนี้เข้าไปในบ้านอย่างมีความสุข

หลังจากจับ "ซีอิ๋ว" เปลื้องผ้าเป็นชุดคนไข้แล้ว นพ.นำชัยก็จัดการปลุกให้ตื่น

ปานเดือนกับจันทร์ฉายเองก็ตื่นเช่นกัน เธอทั้งสองยังคงอยู่ในสภาพตกใจ

"นี้มันอะไรว่ะ ปล่อยกรูวววววว" ซีอิ๋วตะโกนเสียงดังฟังชัดตามประสาหนุ่มญี่ปุ่น

"ยินดีต้อนรับพวกเธอทั้งสามคนเข้าสู่การทดลองมหัศจรรย์ของฉัน" นพ.นำชัยกล่าวแนะนำ

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้ฟังบรรยาย

"ก่อนที่ฉันจะเริ่มทำการทดลองสุดตื่นเต้น ฉันขอแนะนำตัวก่อน ฉันเป็นหมอศัลยกรรมที่มีช่อเสียงจากการผ่าตัดแยกแฝดสยาม ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะรีไทร์ไปแล้ว แต่ฉันก็ยังสนใจเรื่องนี้อยู่ แต่ไม่ใช่การผ่าแยกอีกต่อไป มันคือการผ่ารวมเข้าด้วยกัน ฉันได้ทดลองกับหมาลอตไวเลอร์ที่น่ารักของฉันทั้งสามตัว น่าเสียดายที่มีความผิดพลาดเกินขึ้น... แต่ไม่ต้องห่วงฉันได้วิจัยใหม่แล้ว ว่ามันจะไม่เป็นอันตรายกับคนแน่นอน หึหึ"

นพ.นำชัยเริ่มต้นเลคเชอร์

"ที่นี้มาดูกันว่าเราต้องทำอะไรกันบ้าง"

คุณแพนโดร่าบ๊อกซ ขอบคุณที่ติดตามครับ เห็นน้าชุดหมีสีฟ้าแล้วสู้เลย ๕๕๕+

----------

"เริ่มแรกเราจะผ่าเอาเส้นเอ็นกระดูกสะบ้าช่วงหัวเข่าออก มันจะทำให้ให้เข่าพวกเธอยืดขึ้นได้สบายมากขึ้น จะได้ไม่รู้สึกปวดเมื่อต้องอยู่ในท่าคลาน" นพ. เริ่มเลคเชอร์

สู้หน่อยยยยยน๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
^ 0 ^

"ต่อจากนั้นเราจะทำการถอนฟันตัดหน้าซี่กลาง(central incisor) และฟันตัดหน้าซี่ล่าง(lateral incisor) ออก รวมถึงฟันเขี้ยว(canine/cuspid) ทั้งขากรรไกรล่างและบน"

"เราจะถอนฟันไปทำไม เชื่อว่ามาถึงจุดนี้ พวกเธอคงสงสัย นั้นเพราะเราต้องการให้เมื่อนำปากของ B และ C ไปประกบทวารหนักของ A และ B ตามลำดับนั้น ไม่ทำให้เกิดระยะจากฟันที่เข้ามาเป็นกันสาดให้ติดขัด" นพ.นำชัยพูดอย่างตื่นเต้น ในขณะที่เหยื่อทดลองทั้งสามคนใจตกไปกองอยู่ที่หัวแม่ตีนแล้ว

อาจช้าหน่อยนะครับ ช่วงนี้ศัพท์ยาก ฉายไปแปลไป T_T

ต่อจากการถอนฟันแล้ว เพื่อให้ประกบปากเข้ากับทวารหนักได้
หมอจำเป็นต้องผ่าเนื้อบริเวณลำไส้ใหญ่ส่วนปลาย ช่วงที่ใกล้กับทวารหนักออก (rectum) ออกมาเพื่อให้เกิดแผลเป็นวงรอบบริเวณช่วงทวารหนัก จากนั้นเราจะเอาปลายกลีบที่ถูกผ่าไปแปะประกบเข้ากับแก้มของ B และ C แวจึงเย็บไว้
เพื่อให้บริเวณแก้มของทั้งสองเป็นแหล่งเก็บกัก mucus (เมือกหรือของเหลวบริเวณทวารหนัก)

ซึ่งเมื่อเย็บกลีบก้นที่แบะออกมาเข้ากับแก้มของคนข้างหลังแล้ว จึงทำให้พวกเธอสามารถเชื่อมต่อกันได้สำเร็จ
เราเรียการผ่าตัดแบบนี้ว่า acellular graft (คือการนำเนื้อเยื่อที่ตายแล้วมาประกบเข้ากับรอยแผล หรือชิ้นส่วนที่หายไป เหมือนการปลูกถ่ายนั้นแหละ) หึหึ

"นี้แหละคือความมหัศจรรย์ของร่างกายมนุษย์
พวกเธอทั้งถูกรับเลือกให้เข้าร่วมสู่การเป็นแฝดสาม ที่ใช้ระบบย่อยอาหารด้วยกัน

บริโภคผ่าน A จากนั้นจึงย่อยผ่านสู่ B และขับถ่ายด้วย C

ฉันเรียกโครงการแสนวิเศษชิ้นนี้ว่า มนุษย์ตะขาบตรีนิรมิตร"

ทั้งสามแสดงอาการเข้าขั้นตรีฑูตทันที ที่ฟังเลคเชอร์จบ

" กรูขออยู่คนแรกได้ไหมค่ะ" ปานเดือน

" พ่อหมอขา ตรวจเนื้อเยื่อกรูใหม่เหอะ กรูไม่แมทหรอก ฆ่ากรูทิ้งดีกว่า" จันทร์ฉาย

"อ๊ากกกกกกก มดกัดไข่" ซีอิ๋ว

นพ.นำชัยเข็นรถขนอุปกรณ์มาข้างๆเตียงซีอิ๋ว

"นี้สำหรับมื้อแรกของนาย ยาสลบ"

เค้าจัดการฉีดมันเข้าที่สายน้ำเกลือซีอิ๋ว

จันทร์ฉายเป็นรายต่อไป

"อย่าทำฉันเลยนะ ฉันขอร้อง" เธอวิงวอน ในขณะที่หมอนรกเตรียมฉีดยาสลบเข้าสายน้ำเกลือ

ค่อยมาดูต่อพรุ่งนี้นะจ๊ะ ง่วงเเย้ววววว

ปล. ช่อง 7 อังกฤษ VS เม็กซิโกๆๆๆๆๆๆๆ

ในระหว่างที่นายแพทย์นำชัยกำลังง่วยกับการฉีดยาสลบให้จันทร์ฉายนั้น
ปานเดือนก็อาศัยจังหวะนี้ ก้มลงเอาปากไปแกะสายรัดข้อมือออก

เธอพยายามใช้ปากและฟัน กัด ลาก ดึง ให้สายคล้องหลุดจากข้อมือ

เป็นผลสำเร็จบัดนี้มือข้างนึงหลุดออกจากขอบเตียงแล้วเธอรีบไปแก้มัดบริเวณข้อขาต่อ

ปานเดือนแกะปมออกสำเร็จ บัดนี้ร่างกายเธอเป็นอิสระแล้ว เหลือแต่แค่หนีไปให้พ้น

แต่ปานเดือนลืมไปว่าที่แขนขวาของเธอถูกเจาะเข้ากับเครื่องวัดกระแสอะไรซักอย่างอยู่ ทันทีที่เธอลุกออกจากเตียง สายที่เจาะไว้ก็ถูกลากจนตึง และหลุดกระชากจากแขนเธอ

ปึง!

หมอนรกหันขวับมาที่เธอ
"แกจะไปไหนนะ"
แต่ปานเดือนไม่อยู่เพื่อแถลงการณ์ เธอรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างเร็ว ขึ้นบันไดหนีไปชั้นบน

หมอนรกโกรธลั่น มันผลักรถเข็นล้มด้วยความไม่พอใจ ที่หมาทดลองหายไปหนึ่งตัว

"กลับมานี้"

ปานเดือนวิ่งไปยังผ้าคลุมสีดำ ด้วยหวังว่าจะเป็นทางออก แต่เมื่อเธอเลิกผ้าออก มันกลับไม่มีช่องว่างใดๆ เป็นเพียงการแขวนผ้าทาบกำแพงเท่านั้น

"ทางไหนดีนะ"

เธอวิ่งย้อนกลับไปที่ประตูบ้าน แต่มันเปิดไม่ออก เพราะหมอนรกล๊อกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

"กรี๊ดดด ไม่นะ"

เธอวิ่งกลับเข้าไปยังตัวบ้านอีกครั้ง ผ่านโถงทางเดินแคบๆ ที่ด้านบนถูกarchให้เป็นส่วนโค้ง

เธอพลุบพลันรีบวิ่งเข้าห้องๆใดก็ได้ที่เข้าไปได้ แล้วใช้กุญล๊อกลูกบิดให้เรียบร้อย

ปังๆๆๆๆ เสียงทุบประตูดังขึ้นอย่างหนักหน่วง

ปานเดือนค่อยๆถอยหลังด้วยความตกใจกลัว เธอกลัวว่าบุคคลที่อยู่หลังบานประตูจะสามารถเข้ามาได้

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้" มันสั่ง


"ไม่ ฉันไม่เปิดให้แก แกออกไปซะ แกไปบำบัดจิตซะนะ" ปานเดือดตะโกนโต้กลับ ด้วยความหวาดกลัวเหลือล้น

"ฉันนะเหรอต้องไปบำบัดจิต หึหึ ฉันมันคนโรคจิตนิ ใช่ซิ หึหึ คนโรคจิตแบบฉันจะทำยังไงกับเหยื่อดีล่ะ จับมันตัดเข่าทิ้ง แล้วถอนฟันมันทีล่ะซี่ โดยไม่ต้องโป๊ะยาสลบดีไหม" นพ.นำชัยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ลูกบิดถูกเขย่าอยู่พักนึง ก็หยุดลง เหลือเพียงความเงียบ

ปานเดือดเกลียดความเงียบที่ไม่น่าไว้วางใจแบบนี้มาก เธอค่อยๆลุกขึ้นการนั่งงอก่องอขิงด้วยความระแวงริมปลายเตียง แล้วลุกขึ้นมาหาอาวุธติดมือ เพื่อไว้ป้องกันตัว

"โคมไฟนี้แหละ" เธอคิด

ปานเดือนตั้งท่าจะหนี เธอหันหลังไปพบกับกระจกด้านหลังที่ถูกผ้าม่านสีดำทับไว้

เธอเลิกผ้าม่านออก และพบกับความตายยืนรออยู่ตรงหน้า แค่กระจกใสบางๆที่กั้นตรงกลางเท่านั้น~

ด้วยความตกใจ ปานเดือนมือไม้สั่น โคมไฟที่ถือไว้เป็นอาวุธก็หลุดจากมือ เธอรีบวิ่งกลับไปยังประตูห้อง พยายามเปิดมันให้ออก ก่อนที่ฑูตรนกในชุดขาวจะใช้กระบอกปืนกระทุ้งเข้ามา

หมอนรกกระทุ้งกระจกอย่างบ้าคลั่ง

แตกต้องแตก ต้องแตกกกก

ประตูถูกล๊อกด้วยกุญแจ ที่ปานเดือนล๊อกไว้เมื่อกี้
เธอไม่สามารถเปิดออกได้ จนกว่าจะหามันพบ
ปานเดือนคุกเข่าลงกับพื้น พยายามนึกว่าตอนนั้นโยนไปไว้ไหน

เสียงกระทุ้งกระจกด้านหลังเป็นตัวเร่งให้เธอลนลานมากขึ้น เมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าอีกไม่นาน มันจะต้องเข้ามาในนี้ได้

อยู่ไหนนะ อยู่ไหน

เพล้งๆ เสียงแห่งคววามพ่ายแพ้ดังขึ้น


หมอนรกก้าวเข้ามาในห้องเหยียบฝ่าเศษกระจกที่แหลกละเอียด

ปานเดือนตกใจ พยายามคุมสติไว้ในขณะที่หากุญแจได้แล้วเช่นกัน

เดชะบุญที่ปานเดือนไขกุญแจได้ทัน เธอจึงอีกออกจากห้องได้นเวลากระชั้นชิด
ปานเดือนวิ่งหอบแห่ก ลัดเลาะผ่านกำแพงโค้งไปยังหนทางที่เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

ปานเดือนวิ่งจนสะดุดเข้ากับเล็บขบตัวเอง เธอกลิ้งหลุนๆร่วงแพลัไปกองกับพื้นแล้วไถลตัวลงสู่สระว่ายน้ำในร่ม ภายในบ้านของนายแพทย์นำชัย

ทันทีที่จมลงสู่ก้นสระ ปานเดือนแหวกผุดดำว่ายขึ้นมาเหนือผิวน้ำ น้ำเย็นเฉียบช่วยสาดให้สติเธอกลับขึ้นมาอีกครั้ง

สายจาเธอลุกโพล่งเมื่อเห็นหมอมัจจุราชเดินเข้ามาพร้อมปืนในมือ

ปานเดือนร้องขอชีวิตสุดฤทธิ์

"ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะนะ ฉันกราบล่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร... "

"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ มันแค่ปืนยาสลบ มันไม่เจ็บมากหรอก" นพ.นำชัยไม่ฟังคำขอร้องของปานเดือนแต่อย่างใด แต่กลับยกปลายกระบอกปืนหันมาที่เธอ

"อย่าขยับตัวซิ อยู่นิ่งๆ ฉันกลัวว่าจะพลาดไปยิงเข้าลูกกะตาเธอแตก"

อยู่นิ่งๆให้มันยิงเอาไปทำตะขาบงั้นเหรอ บ้าแล้ว
แต่หากขืนพยายามหนีไปก็คงไม่แคล้วถูกยิงอยู่ดี

ปานเดือนคิดขณะที่มวลน้ำในสระกระเพื่อมผ่านลำตัวเธอเหมือนกับถูกประกบด้วยเยลลี่ขนาดหนาล้อมรอบ... หนีไปก็คงลำบากแน่...

มีทางเดียวคือต้องดำน้ำหนี ไม่ให้ส่วนใดของร่างกายโผล่พ้นออก

หมอนรกยังคงยืนอยู่ที่เดิม ปลายกระบอกปืนพยายามเล็งขึ้นมายังเธอที่ยังคงอยู่ใต้ผิวน้ำ

ปานเดือนมองดูร่างกายอันบิดเบี้ยวของมันผ่านน่านน้ำ ราวกับปีศาจร้ายที่ไร้รูปทรง ที่ตามจ้องจะเอาชีวิต

หากเธอหมดลมหายใจ คงต้องโผล่ขึ้นไปหายใจก่อน และนั้นอาจหมายถึงลมหายใจสุดท้ายของเธอเป็นได้

ปานเดือนคิดขณะที่อากาศในปอดค่อยๆหมดลงทีละนิด

เธอโผล่พรวดขึ้นเหนือผืนน้ำอย่างคนที่กำลังขาดอากาศหายใจ โดยไม่คำนึงแล้วว่าข้างบนนั้นมีคนจ้องจะเอาชีวิตเธออยู่

อากาศ ฉันต้องการอากาศ

ไม่มีเสียงลูกกระสุนยาสลบลั่นพัดเข้าสู่ตัวเธอ
เป็นไปได้อย่างไรที่หมอนรกนั้น ไม่ยิงฉัน

แต่มันกลับนั่งย่อตัวลงแล้วมองเธอประหนึ่งสายตาของนายพรานที่มองดูเหยื่อของมัน ในสภาพที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

มันยิ้มอย่างชั่วร้าย
"แกรู้ไหม ตอนที่ฉันทดลองกับหมาของฉัน มันมีตัวนึงที่คิดจะหนี ฉันเลยลงโทษตัวที่ดื้นที่สุดด้วยการจับมันไปอยู่ตรงกลาง"

"ตำแหน่งกลางนี้แหละที่ระทึกที่สุด เพราะต้องโดนทั้งข้างหน้าและข้างหลัง"

"แกฆ่าฉันให้ตายเลยซิ แกฆ่าฉันเลย แกฆ่าฉันดีกว่าแกเอาฉันไปทดลองวิปริตแบบนั้นของแก" ปานเดือนตะโกน

"แล้วแกจะต้องเสียใจที่แกดื้อกับฉัน นังหมาตัวเมีย... แต่ยังไงฉันก็รู้สึกขอบคุณมาก ที่ไม่ต้องเสียเวลาเลือกว่าใครต้องอยู่ตรงกลาง ก็เพราะแกมันดื้อที่สุดนี้แหละ ทำให้ฉันไม่ต้องเสียเวลาคิด เตรียมตัวถูกอัดแซนวิชได้แล้ว" นพ.นำชัยกล่าว แล้วหัวเราะให้กับภาพในหัว

นพ. นำชัยหัวเราะ แล้วเดินใกล้ๆทางออก แล้วกดปุ่มๆนึง

"แกบีบให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง แกบีบให้ตัวเองตกอยู่ในทางรอดเพียงเท่านี้เอง และฉันจะจัดการให้แกไม่มีทางหนีอีกต่อไป นอกจากแกจะมากับฉัน หึหึ นังคนตรงกลาง เตรียมตัวเผชิญหน้าความสยองซะ"

ทันทีที่กดปุ่ม ปานเดือนก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของกลไกบางอย่าง ที่มาพร้อมเสียงพริ้วราบกับผืนน้ำในสระ

ปานเดือนหันไปมองด้านหลังของเธอ
มันคือที่คลุมสระ...

บัดนี้เธอรู้แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป เธอไม่มีทางดำน้ำได้อีก เพราะเธอจะไม่มีวันขึ้นจากสระได้เลย ยกเว้นในสภาพศพขึ้นอืด มันมีทางเดียวในตอนนี้คือต้องขึ้นจากสระ ไปพร้อมๆกับหมอนรกที่ยืนรอเหยื่อเดินไปตามทางที่มันกำหนดไว้แล้ว

มันตั้งปืนเตรียมเล็งเธออยู่ริมขอบสระ ส่งสายตาเชิญชวน หากไม่ขึ้นก็ต้องจมน้ำตาย แต่หากขึ้นไปก็คงต้องติดอยู่ตรงกลางซากมนุษย์ตะขาบ

ปานเดือนจะทำอย่างไร?










(ขอตัวไปนอนก่อนล่ะกันครับ)

รีบๆกลับมาฉายต่อเด้อ........^ 0 ^

รอออออออออออออออออออออออออออออออค่ะ
ไอ้หมอนี่มันจิตสุดๆอะ - -"


ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ รอมานานเลย อิอิ
รอต่อๆ ^^

มารอลุ้นต่อไป
จะโรคจิตได้อีกแค่ไหนเนี๊ย..

เสียงวืดๆผ่าผิวน้ำของม่านคลุมสระเลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ จนเกือบประชิดศรีษะเธอ

ราวกับแรงผลักดันที่ส่งเธอเข้าไปเกยขอบสระ ไม่มีทางใดที่เธอจะหนีจากหมอนรกได้ นอกจากการดำน้ำ

เธอตัดสินใจดำน้ำหลบซ่อนตัว!!!

ไม่นานนัก ม่านก็คลุมหมดทั้งสระ ไม่เหลือช่องว่างใดใด ให้โผล่มาหายใจ...

นพ.นำชัยยืนเล็งกระบอกปืนไปยังบริเวณขอบสระ...

ถ้ามันไม่อยากจมน้ำตาย มันจะต้องโผล่ขึ้นมาตรงนี้แหละ
แกเสร็จฉันแล้วนังหนู ฉันดักแกไว้แล้ว
หึหึ

แต่ทันทีทันใดนั้น

ไฟก็ดับ


ผ่าง!

"แมร๊งเอยยยย ไฟถูกตัดอีกล่ะ เซ็งชะมัด"นพ.นำชัยบ่นแล้วเดินออกไปเพื่อไปเปลี่ยนฟิวส์ใหม่

เป็นโอกาสที่เหมาะเจาะ (และโคตรจงใจของหนัง)
ปานเดือนรู้สึกราวกับมีพระมาคุ้มครอง เธอรีบถือโอกาสนี้หนีด่วน
ปาเดือนยกม่านขึ้นมา พยายามหาทางโผล่ออกให้ได้

ปานเดือนดำน้ำมาเรื่อยๆ พยายามโผล่หัวให้ถูกจุด เพื่อขึ้นสระให้เร็วที่สุดก่อนจะขาดอากาศ

เธอดำน้ำจนมาถึงริมขอบสระที่เป็นช่วงมน แล้วยกม่านขึ้น จากนั้นจึงยกตัวขึ้นมาในสภาพหอบเจียนตาย

ทันทีที่ขึ้นมาบนบกได้ ปานเดือนกลับไปสำรวจภายในบ้านอีกครั้ง
เธอกลับไปที่ห้องนอนใหญ่เมื่อกี้ ที่พึ่งไปซ่อนตัว

ไม่มี มันไปแล้ว?

ปานเดือนกอดตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะความหนาวจากอากาศ หรือความกลัวจากบรรยากาศ
เธอตัวสั่นกึกๆ ทุกย่างก้าวที่ก้าวเดิน

เธอคิดว่าหากตอนนี้มันไปเช๊คแผงไฟ เธอก็น่าจะมีโอกาสพอที่จะหนีไป

แต่เธอจะหนีไปคนเดียวงั้นเหรอ?

ที่ห้องผ่าตัดใต้ดิน
ปานเดือนรีบแก้มัดให้เพื่อนสาว จันทร์ฉายที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติอยู่

"ฉันขอโทษ แต่ฉันคงต้องเลือกเพื่อนของฉัน" ปานเดือนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ เมื่อมองไปยังซีอิ๋วที่นอนหลับเป็นตาย รอเวลาถูกจับเข้าโครงการนรก

ตัวจันทร์ฉายหนักกว่าที่เห็นมากนัก คงเพราะแดกบุฟเฟ่ต์บ่อยมากเกินไป... ปานเดือนรู้สึกล้าเหมือนคว้าเอาพะยูนอ่าวไทยมาขึ้นบ่า

เธอเซนิดนึง จนเผลอไปเตะกับของที่หล่นอยู่กลางพื้นห้อง

แกร๊งๆๆๆๆๆ เสียงนั้นดังกังวาลไปทั่ว!!!!

ราวกับมีน้ำแข็งพุ่งเกาะเส้นเลือด ปานเดือนตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว
เสียงกังวาลนั้นจะดังไปถึงข้างบนรึไม่?

ปานเดือนลองชะโงกหน้าไปดูที่ประตู ว่ามันจะลงมาไหม?

และแล้วเธอก็พบกับ...

เธอพบกับความว่างเปล่า...





ทางสะดวกแล้ว ปานเดือนเตรียมปฏิการณ์ลักพาตัวคนไข้ เธอพยายามใช้แรงสุดกำลังเพื่อลากพะยูนท้องแฝดขึ้นบันไดให้ได้

ชะนีเหล็กบุโครเมี่ยมเลื่อมกรอบอัลลอยด์อย่างเธอแกร่งกว่าที่คิด เธอลากเพื่อนจนมาถึงชั้นหนึ่งด้สำเร็จ
ปานเดือนคิดว่าหลังจบจากฝันร้ายนี้เธอควรไปสมัครงานเป็นคนลากเรืออวนแถวชายฝั่งพัทลุง

ปานเดือนเริ่มล้า เธอไม่สามารถยกแขนจันทร์ฉายได้ จึงใช้วิธีดึงช่วงรักแร้ขึ้น
เธอสัมผัสได้ถึงตอขนรักแร้จันทร์ฉายที่ขึ้นเป็นตุ่มๆไม่เรียบ
เธอน่าจะแนะนำให้จันทร์ฉายหันมาใช้ยางต้นขนุนป้ายรักแร้ก่อนถอนขนทุกครั้ง นอกจากจะถอนไม่เจ็บแล้วรักแร้ยังเรียบอีก...

ปานเดือนยกตัวจันทร์ฉายมาจนถึงห้องนอนใหญ่ที่กระจกแตก ในเมื่อประตูหน้าถูกล๊อก ก็เหลือแต่ช่องทางนี้เท่านั้นที่จะออกไปข้างนอกได้ ปานเดือนยกตัวเพื่อนอย่างระวังเพราะเศษกระจกยังคงเกลื่อนอยู่ ดีไม่ดีอาจกรีดตูดจันทร์ฉายอาบเลือดได้

ฝนข้างนอกยังคงตกหนัก... ปานเดือนลากเพื่อนของเธอออกมาข้างนอกรังอสูรได้สำเร็จ

เมื่อยนักก็เปลี่ยนท่า ปานเดือนหันมาใช้วิธีเดินหน้า แล้วใช้สองมือลากจากข้างหลัง ตอนนี้เธอก้าวมาถึงสนามหญ้าหน้าบ้านแล้ว

ปึ๊ก!!!!


ดุจลูกศรจากคันธนูปักลงกลางหลัง
ปานเดือนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเจ็บระคนตกใจ
ทันทีที่รู้ว่าความสยองเข้าเป้าของมันแล้ว

คุณแพนดอร่า เราขอกาแฟใส่นมเยอะๆนะ ชอบแบบหวานๆ ไม่ชอบขม ขอเป็นกาแฟเย็นด้วยนะครับ

-----------------


ปานเดือนเริ่มเซ ไม่อาจทรงตัว เหมือนเด็กอนุบาลสามที่หยิบรองเท้าส้นสูงแม่มาใส่...
เธอค่อยๆกระตุกร่างล้มกองกับพื้นหญ้า สายฝนโพรยพรายลงน่ำไห้ให้กับความอัปยศของชะตากรรม

เจ้าของกระสุนยาสลบเดินเข้ามาดูสุนัขจอมดือของมันด้วยความเอ็นดู
ไม่แม้แต่จะร้องครางขอความช่วยเหลือ ปานเดือนถูกปิดปากเบาๆด้วยรองเท้าหนังสีดำขลับที่บี้ใบหน้าของเธอไม่ให้ส่งเสียงได้

เธอค่อยๆหลับใหล และได้แต่หวังว่าถ้าไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยก็คงดี...


นพ.นำชัย ยืนมองด้วยความรู้สึกยินดี ที่ทุกอย่างกำลังกลับเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง


ตามไปอ่านต่อที่ลิงค์นี้นะครับ http://www.horrorclub.net/ForumDetails.aspx?ForumID=793

กำลังลุ้นเลย สนุกค่ะ

ประกาศหาคนหาย อิอิ จขกท. หายยยยยยยยย


ปล. จุดธูปเรียกกลับมาด่วน.....มาฉายต่อ
^ 0 ^

เพ่1 กลับมายังคร้าาาาาาาาาาาา

ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว

บรึ๋ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาดูต่ออะค่ะะะะ

ใกล้จะเอาไปทำตะขาบแล้วสินะ เอิ่มมมมมมม...............

แจ้งข่าวร้ายให้ทุกท่านทราบ

เนื่องจากเมื่อคืน คอมเราเกิดอาเพศขึ้น
จู่ๆก็จอฟ้าแล้วขึ้น

Error : UNMOUNTABLE_BOOT_VOLUME (Error Code : 0x000000ED)


เราลองรีสตาร์ท แล้วมันก็ขึ้นแบบนี้อยู่ เข้าวินโดวไม่ได้เลย ก็เลยมาออนคอมน้องไปก่อน แล้วก็ลองเซิจหาวิธีแก้ ก็พบในกูเกิ้ล


"Error นี้หมายความว่าเคอร์แนลพยายามเข้าไปเมาท์บูตโวลุ่ม แต่ไม่สามารถทำได้ เออเรอร์นี้มักจะเกิดขึ้นเมื่ออัพเกรดไปสู่วินโดวส์ เอ็กซ์พีโปรเฟสชันแนลบนเครื่องพีซีที่ไม่คอมแพตทิเบิล หรืออาจเกิดจากปัญหาเกี่ยวกับสายเคเบิลก็เป็นไปได้

สาเหตุและหนทางแก้ปัญหาที่อาจเป็นไปได้
ถ้าคุณใช้ฮาร์ดดิสก์แบบ ATA66 ขึ้นให้ลองเปลี่ยนจากสายสัญญาณแบบ 40 พิณไปเป็นแบบ 80 พินอาจช่วยแก้ปัญหาได้นอกจากนี้ควรไปปรับค่าในไบออสของเมนบอร์ดให้ถูกต้องตรงกับชนิดของ ATA ที่ใช้ได้ด้วย

อีกวิธีหนึ่งที่ใช้แก้ปัญหาได้จริง คือ ให้ถอดถอนฮาร์ดดิสก์ตัวที่มีปัญหา นำไปต่อกับเครื่องพีซีที่ใช้วินโดวส์ เอ็กซ์พีรุ่นเดียวกันแล้วสั่งให้ Scandisk ด้วยเครื่องมือในไดรฟ์พรอเพอร์ตี้ จากนั้นนำ กลับมาต่อที่เครื่องเดิมก็สามารถใช้งานได้ตามปกติ"


แต่เราอ่านแล้วก็ไม่เข้าใจอ่ะ งงอ่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะรีบยกคอมไปซ่อมแล้วมาฉายต่อนะครับ

ขอให้คอมฯ หายป่วยไวๆ
รอชมต่อนะจ๊ะ

อ้าวเหรอคะ กรรมๆ

ขอให้หายพังไวไวค่ะคุณหนึ่ง

ขอบคุณสำหรับ recap ครับ
เฝ้ารอต่อด้วยใจจดจ่อครับ

ขอให้คอมหายป่วยในเร็ววัน ^ - ^

อาการนั้นน่าจะฮาร์ดดิสเน่าครับ คร่าวๆลองเปลี่ยนเสียบช่องอื่นดูก่อน กำลังพีคเลย เซ็ง

จะรอดูค่ะ

เข้ามาให้กำลังใจคนฉาย.... และมาแอบกรี้ดรูปในคห. 204 *q*

คอมซ่อมล่ะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ดึกๆมาฉายต่อจ้ะ

รอจ๊ะรอ

รอ..........จขกท.

จุดธูปเรียกวิญญาณมาหาโดยด่วน จงลงๆๆๆๆๆๆๆ
ด้วยพลังเเห่งกระปุกสถิตวิญญาณอันเดอร์เทคเกอร์ เจ้าของกระทู้จงลงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

^ 0 ^

เข้าโหมด recovery ของ xp มันจะเป็นหน้า dos แล้วใช้คำสั่ง chkdsk c: /R รอสักพัก พอมันทำเสร็จก็เข้าวินโดว์ได้เหมือนเดิม

พรวดดดด ซูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!

อีหมอบ้า อีหมอโรคจิต

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กาลังมันส์

กำลังแรงง

มาไวๆๆน้า รออยู่

อยากดุมากคับเรื่องนี้รอมานานฮ่าๆ

จบแล้วเหรอครับ

ยังๆไม่จบครับ มันแตกไปอีกกระทู้นึง

http://www.horrorclub.net/ForumDetails.aspx?ForumID=793